باشد و يا در رفت و برگشت باشد ، در همان روز [1] .
( مسأله 1214 ) : معتبر است كه از مسافت مذكور چيزى كم نباشد و اگر مقدار كمى از آن كم باشد قصر نمى شود .
( مسأله 1215 ) : اگر طى مسافت به صورت رفت و برگشت در همان روز نباشد و فاصله رفت و برگشت كمتر از ده روز [2] باشد شخص مخير است ميان قصر و اتمام [3] ، و احوط جمع بين هر دو با مقدم داشتن قصر است و اما روزه در اين صورت واجب نيست ولى قضاى آن واجب است و ليكن احوط ترك نكردن روزه ادا است .
( مسأله 1216 ) : اگر شخص شك نمايد كه سفرش به مقدار مسافت هست يا نيست ، و بيرون رفتن از شك براى او ممكن نباشد ، بايد نيت تمام كند و نمازش را تمام بخواند .
2 - آنكه مسافر قصد مسافت داشته باشد .
( مسأله 1217 ) : هرگاه شخص مقدار مسافت را بى قصد برود مثل

[1] محقق خراسانى : شرط است كه مسافت رفتن كمتر از چهار فرسخ نباشد . محمد باقر شيرازى : احوط آن است كه مسافت رفتن كمتر از چهار فرسخ نباشد .
[2] محمد كاظم طباطبائى : يعنى سفر با قصد ده روز قطع نشود و اقوى قصر است نه تخيير .
[3] شيخ انصارى - محمد باقر شيرازى : احوط اتمام نماز است و احوط ( * 1 ) از آن جمع است با مقدم داشتن تمام بر قصر ، و ميان حكم روزه و نماز فرقى نيست و احوط اين است كه روزه را بگيرد و بعد از آن قضاى آن را بجا آورد . ( * 1 ) ميرزاى شيرازى : در صورتى كه سفر قطع نشده باشد اين احتياط ترك نشود . محقق خراسانى : اقوى تعيين قصر و افطار روزه است .

383