كسى كه عذرى دارد و اميد به بر طرف شدن عذر خود دارد در اين صورت واجب است كه نماز خود را از اول وقت به تأخير بياندازد [1] .
( مسأله 598 ) : در وقت فريضه ، پيش از ادا كردن نماز فريضه لازم است كه نماز مستحبى را احتياطا ترك كند [2] ، و اگر بخواهد قضاى نماز فريضه‌اى در اين موقع بجا آورد اشكالى ندارد .
( مسأله 599 ) : شرايط نماز مانند وضو و غسل و دخول وقت و شناخت قبله و امثال آن را هرگاه شخصى به تفصيل نداند و آن را درست انجام دهد و در تزلزل و شك هم نباشد نمازش صحيح است و همچنين در منافيات نماز مانند سجده سهو و شك و سهو اگر آنها را نداند و براى او هم اتفاق نيفتد نمازش صحيح است ، و اما آنچه عادتا در نماز اتفاق مى افتد نسبت به حال شخص ، مانند شك سه و چهار و شك در افعال و اجزاى نماز مثل قرائت و اذكار نماز ، و شخص ملتفت به جهل خود بود و تحصيل مسأله نكرد و مشغول نماز شد صحت نمازش مشكل است و در صورتى كه در بين نماز تزلزلى در مسأله كه به ندرت اتفاق مى افتد ، روى دهد و شخص با جهل به حكم مسأله مشغول نماز شود ، با وجود وسعت وقت و قدرت بر تحصيل مسأله ، بايد نمازش را قطع كند [3] و آن را تحصيل كند و در ضيق وقت بايد به مظنه يا احتمال خود عمل كند و اگر مظنه ندارد بايد به قصد سؤال نمازش را تمام كند و بعد از نماز سؤال كند ، اگر مطابق حكم

[1] محمد كاظم طباطبائى : تأخير نماز در مسأله تيمم واجب نيست .
[2] محقق خراسانى : حكم اين مسأله گذشت . محمد كاظم طباطبائى : ليكن واجب نيست .
[3] محمد باقر شيرازى : بلكه بايد به ظن عمل كند و نماز را تمام كند و بعد سؤال كند ، اگر مطابق فتواى مجتهد بود نمازش صحيح است .

190