مسأله 622 - مراد به وطن [1] جايى است كه شخص قرار گرفته باشد به قصد هميشه ماندن و آن قدر بماند كه عرفا صدق كند وطن او ، و شرط نيست [2] شش ماه ماندن ، اگر چه احوط [3] است و ملك داشتن و متحد بودن وطن شرط نيست .
مسأله 623 - هر گاه قطع وطن كند و برود ، چون مراجعت كند اگر ملكى ندارد شكسته كند نماز را و اگر ملكى دارد احوط [4] جمع است هر گاه شش ماه مانده باشد و اگر جايى ملكى دارد و قصد وطن و هميشه ماندن ندارد ، شكسته مىكند ، اما اگر شش ماه مانده باشد ، احوط [5] جمع است .
مسأله 624 - هر گاه مسافر در بلد واحد علم به ده روز ماندن دارد ، يا قصد ده روز ماندن كند كه از ترخص بيرون نرود [6] و در ظن و شك هم نباشد در ماندن ، نماز را تمام كند و اگر يك نماز تمام كرد ، بعد قسمى شد كه بايد برود ، تا آنجا است تمام كند اگر چه از ده روز هم بگذرد و هر وقت كه رفت شكسته كند .
مسأله 625 - ولايت كاظمين و بغداد ، دو بلد است و نجف و مسجد كوفه هم دو بلد است ، اما بايد قصد ماندن ده روز در يك بلد داشته باشد .
مسأله 626 - اما بلدهاى بزرگ كه خارق عادت است قصد اقامه در يك محله آن بايد داشت [7] و غير از قسم مذكور نماز شكسته است .
مسأله 627 - هر گاه شخص در بلد اقامه ، پيش از ده روز يا بعد از ده روز از حد ترخص بيرون رود ، اگر برگشتن باز قصد ده روز ماندن تازه دارد ، نمازش تمام است

[1] - ( صدر ) يعنى وطن غير اصلى .
[2] ( صدر ) شرط است بنا بر اقوى .
[3] ( ميرزا ) اين احتياط ترك نشود .
[4] ( يزدى ) اين احتياط و احتياط بعد واجب نيست .
[5] ( صدر ) اين احتياط ترك نشود .
[6] ( خراسانى ) اين قصد منافى به اقامه نيست اگر كمتر از مسافت باشد .
[7] ( صدر ) على الاحوط .

161