است .
مسأله 339 - شخص اگر در سجده است ، مثلا و شك در ركعت دارد و مىداند كه بعد از سجده [1] معلومش مىشود كه ركعت چندم است ، به قصد قربت سجده را به جا آورد و سر بر دارد تا معلومش شود ، اگر امام است ضرر ندارد [2] و اگر منفرد است ، اعتبار به همان حالت شكش است در آن سجده ، پس تروّى [3] كند و اما منفرد هر گاه سجده كند به قصد قربت ، احوط اعاده نماز است در صورت مفروضه .
و مأموم تابع امام است .
مسأله 340 - شخص در حال ركوع زيادتر از حد ركوع خم شود [4] ضرر ندارد .
مسأله 341 - هر گاه شخص قصد تسبيح اربع داشت ، سهوا حمد را شروع كرد و ملتفت [5] شد ، قطع كند و از سر گيرد حمد را يا تسبيح اربع بخواند و بعد از نماز احتياطا دو سجده سهو كند و اگر وقتى كه برخاست به نماز تسبيح در نظرش و عادتش نبود همان حمد را تمام كند ضرر ندارد .
مسأله 342 - اذان و اقامه كه در مسجد ساقط است سقوطش عزيمت است اما در مسجدى كه چند جماعت تعاقب يكديگر مىشود كه امام راتبى ندارد ، گفتنش ضرر ندارد . [6]

[1] - ( خراسانى ) با فرض حصول قطع رجاء ، سر از سجده برمىدارد و عمل به قطع خودش مىنمايد ، چه منفرد چه غير آن .
[2] ( يزدى ) در منفرد هم اگر بداند معلوميّت بعد را ضرر ندارد و اعاده نماز واجب نيست ، بلى اگر در شك بماند ، مناط همان حالت اوّل است .
[3] ( صدر ) فرق ما بين امام و منفرد به نظر نمىرسد و عبارت نيز خالى از تشويش نيست .
[4] ( ميرزا - يزدى ) يعنى زيادتر از آن كه دستش به زانويش برسد ، لكن به مقدارى كه از اسم ركوع بيرون نرود و اگر به آن مقدار هم خم شود ديگر به ركوع بر نگردد بلكه راست بايستد و قيام بعد از ركوع را به عمل آورد .
[5] ( يزدى ) وجوب قطع در غير صورت سبق لسان معلوم نيست .
[6] ( ميرزا ) محل اشكال است هر دو حكم در اين مسأله . ( يزدى ) محل اشكال است هر دو حكم در

100