[ مقدمة المحقق ] بسم الله الرّحمن الرّحيم * ( وَما كانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ ) * ( سورهء توبه آيهء 122 ) از عصر ائمه عليهم السّلام تا كنون در حوزه هاى علوم دينى رشته هاى مختلفى از علوم تدريس مىشده است ولى درس فقه و مقدمات آن همواره در درجهء نخست قرار داشته و اهميت آن موجب گشته است كه از پر رونقترين رشتهء علوم و معارف اسلامى به شمار آيد . دانشمندان و محقّقان اين رشته كه در افواه علما به نام « فقهاء مكتب تشيع » شناخته مىشوند ، نزد دانش دوستان و عامّهء مردم از احترام خاصى برخوردار بوده‌اند .
رسالت فقيهان در عرصهء تفكر و تحقيق ، تلاش براى استنباط احكام فقهى از منابع آن و در عرصهء تبليغ و ارشاد ، ابلاغ احكام به جوامع انسانى و پاسخگويى به سؤالهاى مردمى و شبهات برخاسته از جهل و عناد است ، و بايد اعتراف كرد كه آنان در دو ميدان تحقيق و تبليغ موفق بوده و در تمام اعصار و قرون ، با تحمل مرارتها و مشكلات فراوان وظيفهء الهى خود را به انجام رسانده‌اند و در راه انجام اين وظيفهء بزرگ ، حبسها و شكنجه ها و شهادتها را به جان خريده و بدون لحظه اى درنگ ، راه پر

13