كند نماز صحيح باشد در صورتى كه نداند كه آيا واجب است يا سنّت است واحد نيتين را كند موافقة للواقع أو مخالفة نماز او نيز صحيح است .
وهمچنين حق آن است كه در صورت تعمد مخالفت نيز نماز صحيح است چه قدر واجب از نيت كه قصد فعل با قربت باشد متحقّق شده غايت امر اين است كه امر زايد لغوى در دل گذرانيده واعتقاد به آن نداشته . والله العالم .
( 90 ) س 13 : بفرماييد كه در مواضعى كه عدول از سوره به سوره ديگر جايز نمىباشد مثل توحيد وجحد مطلقاً مگر در روز جمعه [ نسبت به سوره جمعه ] ومنافقين يا مثل ساير سور بعد از تجاوز از نصف هر گاه كسى در اين صورتى كه جايز نمىباشد عدول كند نمازش صحيح است يا باطل وبر هر تقدير مسأله وفاقى است يا خلافى در آن مىباشد بيّنوا توجروا .
ج : نماز باطل است هر گاه عمداً عدول شود چنانچه در فرع هفتم از مسأله عدول از مستند الشيعه تصريح نموده ام واين عبارت مستند است : لو عدل إلى ما لا يجوز تبطل الصلاة لان العدول والرجوع إلى الغير ليس الَّا قراءة المعدول إليها فيكون منهياً عنها فيكون النهى متعلَّقاً بالجزء للصلاة وهو مفسد ( 1 ) .
واگر چه در اينجا تصريحى به وفاق نشده ، وحال خلافى در نظر نيست اما ظاهر آن است كه خلافى در ميان مانعين از عدول در ابطال نباشد .
( 91 ) س 14 : بفرماييد كه هر گاه كسى حروف را از مخرج ادا كند به نحوى كه عرفاً بگويند كه حروف را از مخارج ادا نموده است وبعلاوه صفات ذاتيّه وغير ذاتيّه آن را نيز ادا كند وليكن حروف را به هيچ وجه من الوجوه نشناسد مثل عوامى كه اصلًا قرآن نخوانده اند وحروف را نمىشناسند آيا همين قدر كفايت مىكند شرعاً يا آن كه اطلاع بر حروف ضرور است ؟

( 1 ) مستند الشيعة ، 5 / 121

72