( 194 ) س 117 : سركار شما در وسيلة النجاة در كتاب صلاة در مبحث قصر فرموده ايد كه : مقصد سوم در احكام نماز سفر ودر آن چند فصل است ، ودر فصل دوم فرموده ايد كه از براى تقصير چند شرط است ، ودر آخر شرط اول فرموده ايد : در اين موضع مسائلى چند است كه بايد بيان شود . مسأله اول : بدان كه در غير مسافت هشت فرسخ رفتن ، يا چهار فرسخى كه در همان روز يا همان شب برگردد جايى ديگر ، تقصير واجب نيست ، بلى اگر مسافتى كه مىرود چهار فرسخ باشد كه مجموع رفتن وبرگشتن هشت فرسخ شود جايز است ، به اين معنى كه آدمى مخير است ، خواهد قصر كند ، وخواهد تمام ، وليكن اگر خواهد پيش از ده روز مراجعت كند قصر افضل است ، واگر خواهد ده روز بماند تا آنجا است اتمام واجب است ، ودر عرض راه اتمام افضل است گو قصر نيز جايز باشد .
ودر كتاب صوم [ تذكرة الاحباب ] فرموده ايد در مطلب سوم كه سه فصل است : فصل اول ، در آن دو مقام است ، مقام اول در بيان سفرى كه در آن افطار كردن واجب است ، وسفرى كه بايد افطار نمود بعينه همان سفرى است كه نماز در آن بايد قصر نمود ، ودر جايى فرموده ايد : وآن موقوف به چند شرط است . شرط اول مسافت ، تا آن كه مىفرماييد - : واگر به چهار فرسخ رسيده باشد ، وبه هشت فرسخ نرسيده باشد واراده ء برگشتن در همان روز نداشته باشد مشهور آن است كه بايد روزه ها را بگيرد ، وهمچنين فرموده ايد تا آن كه فرموده ايد : اما اقوى واصحّ آن است كه روزه گرفتن واجب نيست ، بلكه مخيّر است ميان روزه گرفتن وافطار كردن ، اما افطار كردن افضل است ، بلكه احوط نيز آن است كه روزه ها را افطار كند ، خواه پيش از ده روز اراده داشته باشد به مكان خود عود كند يا نه ، وظاهراً ما بين دو كلام سركار در دو كتاب منافات مفهوم مىشود ؟
ج : بلى منافات واختلاف ظاهر است ومعتبر قول آخر است كه در

136