نافله كن باشد ، در اين صورت به قدر نافله تأخير افضل است ، وهمچنين بقدر ادعيه كه از براى ميان اذان واقامه وتكبيرات مستحبه وارد شده است .
( 183 ) س 106 : اگر كسى در افعال نماز مثل تكبير يا قرائت تشكيك كند كه آيا از مخرج ادا كردم يا نه ، ويقين به هيچ طرف از صحّت وسقمش را نداشته باشد آيا بايد دوباره عود كند وتكبير را بگويد وآيه را بخواند تا يقين كند كه از مخرج ادا شده است ، يا نه ضرور نيست بگذرد ونماز را تمام كند ؟
ج : هر گاه داخل كلمه ء ديگر كه بعد از آن شده است يعنى شروع به گفتن آن كلمه كرده يا داخل فعلى ديگر كه بعد از آن است شده ديگر برنگردد وضرور نيست برگشتن ، وشك اعتبار ندارد ، واگر داخل فعلى ديگر نشده وشروع به كلمه ء بعد از آن هم نكرده باشد برگردد ، ودر صورتى كه داخل كلمه يا فعلى ديگر شده باشد برگشتن ضرور نيست ، اما اگر برگردد ودو باره بگويد نماز باطل نمىشود ، مگر اين كه چيزى باشد كه زيادتى آن مبطل باشد ، مثل تكبيرة الاحرام كه همين كه داخل قرائت بلكه دعاى توجه شد ديگر برگشتن به جهت شك مبطل نماز است ، وهمچنين اگر داخل ركوع شد ودر تكبير ركوع يا جزئى از قرائت شك كرد كه ديگر برگشتن جايز نيست ومبطل نماز است ، وهمچنين در دخول سجده ونحو اينها .
( 184 ) س 107 : اگر كسى حروف را از مخارجى كه قراء مشخص كرده اند ادا نكند ، اما به قسمى بگويد كه حروف از هم ممتاز باشد ، مثلًا مخرج « دال » سر زبان وكام بالا مىباشد ، اگر زبان را بيرون نياورد ودال بگويد درست است يا نه ؟ يا « ضاد » از پهلوى سر زبان وپهلوى دندانهايى كه مخرج او مىباشد نگويد از موضع ديگر بگويد نماز باطل است يا نه ؟ مخارج هر يك بخصوص از معصوم وارد شده است يا نه ؟ در اين سؤال اگر قدرى واضحتر بيان بفرماييد بسيار رضا مىباشم .

128