مسأله 3 - شكارى كه به توسط اين حيوان حلال است بايد در او چند امر مراعات شود .
اول : آن كه شكارچى سگ خود را براى شكار كردن رها سازد و كيش كند ؛ پس اگر خود او برود و اين كار را بكند در اين صورت شكار حلال نيست ، بلكه احتياط واجب است كه اگر سگ خودش دنبال كرد آهو را و بعد او ترغيب نمود سگ را به اين كار و سگ هم تعجيل كرد در آن امر در اين صورت هم باز از شكار صرف نظر كرده و گوشت او را نخورد و اگر براى كار ديگر صاحبش او را فرستاد و مصادف شد با آهو و او را كشت حلال نمىشود .
دوم : آن كه شكارچى كه سگ را مىفرستد مسلمان باشد و شكار كافر به همهء اقسامش كه گذشت در ذبيحه حلال نيست .
سوم : آن كه در وقت رها كردن سگ دنبال شكار و فرستادن آن بسمله بگويد به نحوى كه گذشت در ذبيحه و اگر در حال فرستادن عمداً ترك كند ، حلال نمىشود ، و اگر نسياناً باشد حلال است ، و اگر ترك كند آن را عمداً و در وقتى سگ به شكار رسيد بسمله بگويد ، بنا بر احتياط واجب حرام مىشود .
چهارم : آن كه شكار از زخم سگ بميرد ، و امّا اگر از ترس زهره اش آب شده باشد يا از خستگى مرده باشد حلال نيست ، بلكه اگر سگ به آن تنه بزند و بميرد حلال نمىشود .
پنجم : آن كه شكارچى نتواند كه خود را به شكار برساند و او را سر ببرد به نحوى كه گذشت ، پس در اين صورت اگر شكار مرد حلال است .
مسأله 4 - واجب است بر شكارچى كه سستى نكند در رسيدن به شكار بعد از آن كه ديد سگ او را گرفته و نگهداشته ، پس اگر سرعت نكرد و شكار مرد آن شكار حلال نيست .
مسأله 5 - چنانچه مىداند اگر سرعت كند نمىرسد به اين كه او را سر ببرد

329