إسم الكتاب : رسالهء نجاة العباد ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 397)

و امّا وصيت عهديه دو ركن دارد : اول : موصى ( وصيت كننده ) . دوم : موصى به ( آن چه به او وصيت مىشود ) و اگر كسى را وصى خود قرار دهد او نيز ركن سوم است .
مسأله 5 - در وصيت عهديه محتاج به قبول نيست ، پس اگر كسى وصيت كند كه مرا فلان جا دفن كنيد يا صوم و صلاة براى من بدهيد قبول نمىخواهد ، لكن اگر كسى را وصى خود قرار داد كه انجام كارهاى او را بدهد ، در وصى شدن قبول معتبر است .
مسأله 6 - در وصيت تمليكيه هر گاه وصيت براى كلى باشد مثل وصيت براى فقرا و سادات قبول لازم ندارد ، بلكه وصيت مطلقاً قبول نمىخواهد و بايد به آن عمل كرد و حرام است تبديل آن بدون قبول ، لكن مالك شدن آن كس كه براى او وصيت شده محتاج به قبول اوست و قهراً مالك نمىشود ، بنا بر اين وصيت عقد نيست ، بلكه ايقاع است و جزء سبب از براى مالك شدن است .
مسأله 7 - اگر كسى كه براى او وصيت شده ( موصى له ) مرد در زمان حيات وصيت كننده يا بعد از مردنش قبل از آن كه رد كند يا قبول ، ورثهء او جانشين او مىشوند در قبول و پس از قبول مالك مىشوند .
مسأله 8 - شرط است در كسى كه وصيت مىكند ، آن كه بالغ و عاقل باشد و رشد داشته باشد و قصد و اختيار داشته باشد .
مسأله 9 - اگر طفل ده ساله وصيت كند در امور خيريه مثل مسجد ساختن و پل و بيمارستان ساختن ، صحيح است وصيت او .
مسأله 10 - سفيه اگر ممنوع شده باشد از طرف حاكم ، وصيتش باطل است در اموالش ، بلى اگر سفيه بودنش قبل از بلوغ بوده و باقى مانده تا حال بلوغ ، ممنوع بودنش از وصيت محتاج به حكم نيست .
مسأله 11 - اگر كسى به قصد خودكشى خود را مسموم كرد يا از جايى به زير

311