احكام وديعه ( امانت ) وديعه آن است كه انسان مال خود را براى حفظ و نگهدارى نزد ديگرى بگذارد ، صاحب مال را « مودع » و كسى كه مال نزد او امانت است « مستودع » و مال را هم « وديعه » گويند .
مسأله 1 - وديعه از عقود و محتاج به ايجاب و قبول است و آن هر لفظى است كه مفيد معنى وديعه باشد .
مسأله 2 - در وديعه احتياج به لفظ عربى نيست ، بلكه هر لفظى كه معنى آن را افاده كند كافى است ، بلكه وديعهء معاطات نيز صحيح است ، مثل اين كه كسى مالى را به قصد نگهدارى كردن به ديگرى بدهد و او هم به قصد نگهدارى آن مال را بگيرد .
مسأله 3 - قبول وديعه براى كسى جايز است كه قدرت محافظت آن را داشته باشد و كسى كه قدرت محافظت مال را ندارد نمىتواند وديعه را قبول نمايد بنا بر احتياط واجب ، مگر در صورتى كه مودع در نگهدارى آن عاجزتر از او باشد و كس ديگرى براى وديعه گذاشتن پيش او نباشد ، كه در اين صورت بعيد نيست جواز .
مسأله 4 - مالك ، مالى را كه وديعه گذاشته هر وقت بخواهد مىتواند مال خود را بگيرد و مستودع نيز مىتواند هر وقت بخواهد آن را به صاحبش پس بدهد .

264