وطن قرار دهد ، معتبر است به قدرى در آنجا بماند كه در عرف آنجا را وطن و مسكن او حساب كنند ؛ و لو ملك در آنجا نداشته باشد و شش ماه هم در آنجا ساكن نباشد ، بلى اگر اعراض كرد از وطن اصلى و يا وطن اتخاذى ، از حكم وطن خارج مىشود .
مسأله 2 - كسى كه در دو محل زندگى مىكند ، مثلًا شش ماه در شهرى و شش ماه در شهر ديگر مىماند ، هر دو وطن اوست و به رسيدن به آنها بايد تمام بخواند . و نيز اگر سه محل را از براى خود اختيار كرده باشد . لكن زيادتر از دو وطن براى يك نفر مشكل است تحقق پيدا كند .
مسأله 3 - اولادى كه استقلال در اراده و زندگى ندارند تابع پدر و مادرند ، گر چه به حد بلوغ شرعى رسيده باشند ، مثل دختر در اوائل بلوغ و كسى كه زندگى او تابع ديگرى است همين حكم را دارد ، اگر چه متبوع ، پدر و مادر او نبوده باشد ، و اگر بچهء نابالغ خودش مستقلًا زندگى مىكند ، ميزان وطن اوست نه پدر و مادر .
دوم از قواطع سفر : عزم بر اقامت ده روز متوالى است در يك مكان و يا علم به ماندن ده روز را داشته باشد و لو بدون اختيار .
مسأله 4 - شبهاى متوسط داخل در اقامت است به خلاف شب اول و شب آخر ؛ پس بنا بر اين اگر ده روز و نه شب در جايى بماند كفايت مىكند ، در قطع سفر ، و اگر اول ظهر مبدأ اقامت او باشد تا ظهر روز يازدهم كفايت مىكند ، بنا بر اقوى . و مبدأ روز طلوع فجر صادق است بنا بر اقوى ، پس اگر از طلوع آفتاب روزى قصد اقامت كند منتهى مىشود به طلوع آفتاب روز يازدهم ، نه غروب آفتاب روز دهم .
مسأله 5 - معتبر است در تمام خواندن نماز ، آن كه محل اقامت يك جا باشد ، پس منقطع نمىشود حكم سفر به قصد اقامت ده روز در دو محل ، مثل نجف و كوفه با هم يا كاظمين و بغداد ، و ضرر ندارد در محل اقامت فاصله بودن

138