إسم الكتاب : رسالهء نجاة العباد ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 397)

شده سجدهء اخيره از ركعت اخيره باشد سجده را اتيان كند به قصد قربت مطلقه و تشهّد و سلام و سجدهء سهو به جا آورد بنا بر احوط ؛ اگر چه اقوى آن است كه تشهد و سجده به عنوان قضا است ، و تشهد و سلامى كه گفته هر يك در محلّ خود واقع شده .
مسأله 6 - اگر معتقد شود فراموشى سجده و تشهّد را بعد از گذشتن محلِ تدارك در حال نماز ، و بعد از فراغ از نماز شك كند كه آيا اتيان كرده بود يا نه قضا نمايد بنا بر احوط ، گر چه واجب نيست قضا بنا بر اقوى .
مسأله 7 - اگر شك كند كه آن چه از او فراموش شده يك سجده بوده يا بيشتر ، بنا را بر كمتر گذارد .
مسأله 8 - اگر فراموش كند قضاء سجده و تشهّد را ، و بعد از داخل شدن در نماز مستحبى يادش بيايد ، نماز را قطع كرده و قضاء سجده و تشهد مىنمايد ، و امّا اگر داخل نماز واجبى شده مشكل است قطع نماز ، مخصوصاً اگر فراموش شده تشهّد اخير باشد .
مسأله 9 - اگر فراموش كند قضاى سجده و تشهّدى را كه از نماز ظهر مثلًا بر او واجب شده بود ، و داخل در نماز عصر شد ، نمىتواند نماز عصر را قطع كند بنا بر اقوى ، اگر چه وقت آن موسع باشد ، و اگر نماز احتياط بر او لازم شده بود از ناحيهء نماز ظهر و آوردن نماز احتياط از يادش رفت و داخل در عصر شد ، در صورتى كه وقت تنگ باشد نمىتواند نماز را قطع كند ، لكن با مقدم داشتن عصر احتياط نمايد در اعادهء ظهر ايضاً بعد از آوردن نماز احتياط .
سجدهء سهو مسأله 1 - سجدهء سهو واجب مىشود از براى مكلَّف در چند مورد كه در اثناى نماز آنها را مرتكب شده :
اوّل : آن كه در بين نماز سهواً حرف بزند ؛ و لو گمانش اين باشد كه از نماز خارج شده است .

121