باب هفتم : در بيان سائر حدود است ، و بعضى از احكام متفرقه ، و در آن چند فصل است :
فصل اوّل : در بيان حد سحر است ، و جادو كردن از جمله گناهان كبيره است ، و اگر مسلمانى جادو كند ، و ثابت شود ، او را مىكشند ، و اگر كافر جادو كند و در امان باشد او را تعزير مىكنند . و از حضرت صادق عليه السلام منقول است : كه كاهن ملعون است ، و ساحر ملعون است [1] و در حديث معتبر ديگر از آن حضرت منقول است كه هر كه برود به نزد ، ساحرى يا كاهنى ، يا دروغ گويى و آن چه گويد تصديق كند بتحقيق كه كافر شده است بجميع كتابهاى خدا . [2] و در حديث ديگر منقول است : كه زنى آمد به نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله ، و گفت : يا رسول الله من شوهرى دارم و درشتى مىكند نسبت به من ، و من جادوئى كردم كه او را بر خود مهربان كنم ؟ حضرت فرمود : اف باد بر تو ، مكدّر كردى دين خود را ، و تو را لعنت كردند ملائكه اخيار ، و ملائكه فلك دوّار ، و فرشتگان زمين پس آن زن توبه كرد ، و روزها روزه مىداشت و شبها بر پا مىايستاد ، و پلاس پوشيد ، حضرت فرمود : كه با اينها توبه اش مقبول نمىشود ، مگر آن كه شوهرش از او راضى شود [3] .
و گفته‌اند : سحر ، سخنى است ، يا نوشته‌اى است ، يا عملى است كه تأثير كند در بدن آدمى يا دل او يا عقل او ، مثل آن كه كارى كنند كه كسى را با كسى دوست كنند ، يا دشمن كنند ، و آن چه به قرآن و دعاء و اسماء مقدّس حق تعالى باشد كه به خدا متوسل شوند در آنها داخل سحر نيست .
و آن چه به طلسمات و اعداد باشد سحر است ، و اشكالى كه در آنها تكسير اسماء الله ، و آيات كريمه مىكنند محل اشكال است ، و احوط آن است كه آنها را نيز نكنند .

[1] وسائل الشيعة 12 : 103 ح 7 .
[2] سفينه بحار 1 : 605 .
[3] من لا يحضره الفقيه 3 : 282 ح 1 .

53