فصل دوم اصنافى كه جهاد با آنها لازم است جهاد به معنى اعم از مصطلح متقدّم ، واجب است با سه طايفه :
« باغى » كه خارج بر امام اصل عليه السلام است و آنها كه محكوم به لحوق به ايشان مىشوند ؛ و « اهل ذمّه » از يهود و نصارى و مجوس اگر اخلال به شرايط ذمّه نمودند ؛ و غير مذكورين از اصناف كفّار ، چه آن كه براى دفع فساد ايشان مثل باغيها باشد ، يا براى دفع مهاجمين از ايشان بر بلاد اسلام به نحوى كه خوف قتل و اسر مسلمين و سبى ذرارى ايشان يا بر عَلَم اسلام از ايشان حاصل شود ، يا آن كه براى دعوت ايشان به انتقال از كفر به اسلام ؛ پس جامع ، نقل به اسلام يا ايمان يا اعطاء جزيه يا دفع فساد است .
لزوم دفاع در مقابل كافر قاصدِ سلطنت و اگر مقصودِ كافرى سلطنت باشد نه مزاحمت با شعائر دينيّه ، اقرب وجوب دفاع است ، زيرا سلطان كافر بر مسلمين ، مخوف است با او زوال شعائر بعد از مدّتى ؛ و تعرّض به قتل براى چنين خوف با تحرّى اقرب به مقصود و اهون بر مسلمين ، سائغ بلكه واجب است اگر مندوحه [ اى ] براى دفع شر او نباشد .
و اگر كافر ، قاصدِ ازالهء شعائر اسلام باشد فعلًا ، پس دفع او لازم است اگر چه با كمك دادن به والى جور باشد ، به جهت لزوم ترجيح بين مراتب فساد از هدم اسلام يا ايمان ؛ و مثل آن مشروط نيست وجوب آن به شروط جهاد دعوتى ابتدائى .
دفاع و ابتداى به قتال اگر كفّار ابتداى به قتال نمودند ، بايد مقاومت نمود با تمكَّن ؛ و اگر ابتدا نكردند ، بايد ابتدا

308