استحباب و كراهتِ رفتن به عرفات و سنّت است كه شب عرفه ، در منى باشد و مشغول طاعت الهى باشد ؛ و بهتر آن است كه اين عبادتها را خصوصاً اين نمازها را در مسجد « خيف » به جا آورد ؛ و چون نماز صبح كند ، تعقيب خواند تا طلوع آفتاب و روانهء عرفات شود ، و اگر خواهد بعد از طلوع صبح روانه شود ، و لكن سنّت بلكه احوط آن است كه از « وادى محسّر » رد نشود تا آفتاب طالع نشود . و مكروه است كه پيش از صبح روانه شود و از بعضى حرمتْ حكايت كرده‌اند مگر از جهت ضرورتى ، مثل بيمارى و كسى كه خوف ازدحام خلق داشته باشد .
چون متوجّه عرفات شود اين دعا بخواند : « اللَّهُمَّ إليك صمدت و إياك اعتمدت و وجهك أردت أسألك أن تبارك لي في رحلتي و أن تقضى لي حاجتي و أن تجعلني ممن تباهي به اليوم من هو أفضل مني » ؛ و تلبيه گويد تا به عرفات رسد ، و چون رسيد خيمه اش در « نمره » بزند كه نزديك عرفات است متّصل به آن و از عرفه نيست .
فصل دوّم : در وقوف به عرفات است و در آن ، دو مقصد است :
[ مقصد اوّل ] واجبات وقوف به عرفات مقصد اوّل در واجبات است .
بدان كه واجب است وقوف به عرفات و آن موضعى است محدود به حدود معروفه . و مراد از وقوف ، همين بودن است در آن مكان چه سواره و چه پياده چه متحرك چه ساكن ، بلى اگر در مجموع زمان ، خوابيده باشد يا بىهوش باشد ، وقوف آن باطل است .
و واجب است بنا بر احوط ، بودن در آن جا ، از ما بعد زوال تا غروب شرعى كه وقت افطار و نماز مغرب است ؛ پس كافى نيست حضور در آن مكان در وقت عصر مثلًا .
و واجب است در آن ، نيّت به اين نحو كه : « مىباشم در عرفات از پيشين امروز تا شام در حج تمتّع حجّة الاسلام به جهت اطاعت خداوند عالم . »

266