باب دوّم : در افعال حج است و در آن هفت فصل است .
فصل اوّل : در احرام به جهت حج تمتّع است و در آن ، دو مقصد است :
مقصد اوّل در وجوب احرام و بعض احكام متعلَّقهء به آن است چون دانستى كه شخص بعد از تقصير ، حلال مىشود از براى او ، آن چه به احرام حرام شده بود ، پس واجب مىشود بر او احرام از براى حج تمتّع ؛ و وقت آن موسّع است اگر چه احوط عدم خروج از مكَّه است [1] پيش از روز « ترويه » .
و مضيّق مىشود وقتى كه تأخير احرام حج از آن وقت ، موجب فوت وقوف به عرفات در روز عرفه شود ، در آن وقت احرام مضيّق مىشود . بلى مستحب است ايقاع آن در روز ترويه .
و نيّت چنين كند كه : « احرام مىبندم ، يعنى خود را وا مىدارم بر ترك محرّمات احرام در حج تمتّع به جهت اطاعت فرمان خداوند عالم جلّ ذكره » .
و كيفيّت آن و تروك واجبهء در حال احرام چنان است كه در احرام عمره مذكور شد ، و محل اين احرام مكَّه است در هر موضع كه باشد اگر چه مستحب است كه در مسجد در مقام يا حِجر واقع شود .
ترك عمدى يا سهوى احرام حجّ

[1] بدون اضطرار اگر چه عالم به عدم فوت حج باشد ؛ و اگر خارج شد ، پس با رعايت حكمِ فصل بين عمرتين ، احوط تجديد احرام عمره است در صورتى كه دخولش و رجوعش به مكّه در غير ماه خروج از آن باشد و مُحلًا خارج شده باشد ، نه با بقاء بر احرام حج . و مراد متن از « پيش از روز ترويه » ، پيش از خروج بعد از احرام حج براى منى و عرفات براى اعمال حج است .

264