كردن ، و بعضى همان كفّارهء تنها را واجب دانسته‌اند كه يك شتر بوده باشد .
5 - استعمال عطر پنجم - استعمال طيب [1] ، يعنى بوهاى خوش ، مثل مشك و زعفران و كافور و عود و عنبر ، به بوييدن يا ماليدن بر بدن يا خوردن يا پوشيدن چيزى كه در آن بوى خوش بوده باشد ، هر گاه اثر آن باقى است . و اگر محتاج به خوردن يا پوشيدن شود ، دماغ خود را بگيرد .
و احوط بلكه خالى از قوت نيست ، وجوب ترك استعمال رياحين [2] و غايت احتياط [3] ، ترك بوييدن ميوه هاى خوشبو است ، مثل سيب و بِه و شبه آن ، اگر چه خوردن آنها ضررى ندارد ؛ چنانچه ظاهر بعضى اخبار ، دلالت مىكند بر هر دو مطلب .
و مشهور آن است كه خلوقِ كعبه و آن چيزى است كه كعبه را به آن خوشبو مىكنند - [4] مستثنى است از حكمِ بوى خوش ، و چون مشتبه است مصداق آن ، احوط امساك است [5] از آن . و استثنا كرده‌اند نيز ، شنيدن بو را در وقت گذشتن از بازار عطَّاران كه در ما بين

[1] حكم در غير ادهان طيّبه كه متّخذ براى طيب هستند و غير اربعه كه رابعش مردد بين ورس و عود است و ثلاثه اش مسك و عنبر و زعفران است ، مبنى بر احتياط است و محل تأمّل است .
[2] قوّت وجوب ، مورد تأمّل است .
[3] رعايت آن لازم نيست على الأقوى .
[4] با خصوصيّتى در ساختن آن .
[5] در صورتى كه معلوم باشد دخول ممنوع و لو بحسب الاحتياط در آن و معلوم نباشد تسميهء به خلوق كعبه ، و الَّا اقوى عدم حرمت است ( للأصل ) .

227