فصل پنجم احكام صدّ و حَصر مصدود به سبب منع دشمن از اكمال مناسك ، و محصور به سبب مرض از اتمام ، اشتراك دارند در اين كه متحلَّل مىشوند وقت امتناع اكمال بنحو آتى ، و افتراق دارند در امورى :
فرقهاى مصدود و محصور از آن جمله اين كه : مصدودْ متحلَّل مىشود از جميع محرّمات به سبب احرام حتى نساء ، به خلاف محصور كه حليّت نساء بر او متوقّف بر طواف نساء است ؛ و اين كه بعثِ هَدىْ در محصور اتّفاقى است ، و ذبح در مصدود اختلافى است ، چنانچه مذكور مىشود ان شاء الله تعالى ؛ و اين كه مكان ذبح هدىِ محصور ، مكَّه است در احرام عمره و « منى » است در احرام حج ، و مصدود ذبح مىنمايد در مكان تحقّق مانع از اكمال ، هر كجا باشد ؛ و اين كه محصور محتاج است در تحلَّل با هدى ، به حلق يا تقصير ؛ و اين مطلب خلافى است در مصدود ؛ و اين كه متعيّن است تحلَّل مصدود در مكان منع با محلَّل او ، و محصور در مواعدهء ذبح در محلَّش مىباشد ، و گاهى متخلَّف مىشود وعد ؛ و اين كه فائدهء اشتراط در عقد احرام براى محصور ، تعيّن تعجيل تحلَّل است ، و در مصدود در فائدهء اشتراط ، خلافى است كه سقوط هدى است يا عزيمت بودن تحلَّل يا تعبّد ؛ و در صورت اجتماع سببَين دفعةً يا با تعاقب ، اظهر ثبوت تخيير است مطلقاً ؛ پس مىتواند أخفّ و مختار خود را عملى نمايد قبل از تحلَّل به محلَّل ، خلافاً للمحكي عن « الدروس » و « الجواهر » در ترجيح سابق .

194