پى در پى آمدن حدث ، وضو مىسازند از براى هر نمازى و بدون تأخير نماز را به جا مىآورند و حدث صادر در بين نماز ، معفوّ از ايشان است [1] .

[1] و اين طريق ، احوط است در صورتى كه بداند كه بعض نماز اگر چه تكبيرة الاحرام باشد ، خالى از حدث نمىشود . و محتمل است موظَّف باشد در اين صورت به تيمّم اگر مىتواند با آن ، بعض نماز را با طهارت ترابيّه انجام دهد ؛ و هم چنين در ساير صور كه محذور ، اختصاص به وضو دارد ، چه از اين جهت باشد كه وضو ، فعل كثير مىشود نه تيمّم ، يا از اين كه با وضو نمىتواند جزئى را با طهارت انجام دهد و با تيمم مىتواند ، يا آن كه با تيمّم پيش از وضو ، افعال نماز با طهارت واقع مىشود ، چه آن كه قبل از نماز باشد يا در اثنا ؛ و احتياط در جمع است با امكان ، بين نماز با وضوى مذكور و نماز با تيمم مذكور . ( صور مسأله و چند فرع ) و از بيان متقدّم ، ظاهر شد كه اصل مسأله ، سه صورت دارد : صورتى كه موظَّف است در آن ، به اتيان نمازى كه تماماً با طهارت مائيّه است ؛ و صورتى كه مكلَّف است در آن ، به تجديد وضو در اثنا و بنا ؛ و صورتى كه موظَّف است در آن ، به به جا آوردن نماز با يك وضو قبل از آن . و عدم فرق بين مسلوس و مبطون با حفظ مماثلت و ساير خصوصيّات و احتمالات ، از بيانات سابقه معلوم شد . و وضوئى كه كافى است براى نماز ، كافى است براى متعلَّقات آن از قبيل : قضاى تشهّد و سجده منسيّين و نماز احتياط با شك با رعايت تجديد و بناى در آن صورتى كه در نفس نماز ، مكلَّف است به آن . بدان كه اظهر لزوم وضو است بر مستمرّ الحدث براى هر نماز نافله ، مثل فريضه . و آن چه كه مانع از تعدّى نجاست است به ظاهر ، احوط تبديل آن است با هر وضوئى بدون فعل كثير و هم چنين غَسل حَشَفه . و در مبطون ، اگر ممكن باشد علاجِ تعدّى ، لازم است با غَسل محلّ بدون عسر يا فعل كثير على الاحوط . و احوط معالجهء اين قسم از امراض مانعهء از نماز مختار است ، اگر چه متوقّف به بذلِ مالِ ممكنِ غيرِ مُجْحف باشد . و داخل شدن با وضوى اضطرارى مانند مسلوس مستمرّ الحدث در ساير غايات غير واجبه مانند مسّ كتابت غير واجب خالى از اشكال و تأمّل نيست . با احتمال فترت و تمكّن از صلات با طهارت ، احوط صبر است و هم چنين با احتمال اخفيّت حدث در بعض وقت . اگر مشغول شد به نماز به اعتقادِ نبودنِ فترت و در اثنا دانست كه فترت هست ، قطع مىنمايد در صورتى كه تصحيح همان نماز اختياراً ممكن نباشد ؛ و اگر بعد از نماز ملتفت شد ، اعاده مىنمايد ؛ و اگر بعد از نماز ، بُرْء حاصل شد ، احوط در وقت نماز ، اعاده نماز است . اگر نذرِ دوام وضو نمايد ، بعد مسلوس يا مبطون شود ، اظهر بى اثر بودن نذر است در زمان اين گونه مرض ، مگر در صورتى كه بداند اطلاق نذر را ، مثل آن صورت كه نذر ، متأخّر از سلس باشد ؛ و در اين صورت ، تكرار مىنمايد وضو را تا اين كه حرجى باشد ؛ و در اين صورت هم ، بىاثر بودن در زمان مرض ، اظهر است ، در صورتى كه وضو ، مفيد طهارت و لو آناً مّا نباشد .

119