با قصد هر دو از هر دو ، و هم چنين قصد امر فعلى . و اگر خصوصيّت داد حج نذرى را در قصد در وقت عمل ، پس صحّت آن محل تأمّل است ؛ و بر تقدير صحّت و اجزاء از نذر ، اجزاء آن از حجّة الاسلام محل تأمّل است . و هم چنين اگر در حال عمل تخصيص داد به حجّة الاسلام ، صحّت آن مانعى ندارد و اجزاء آن از حج نذرى مشكل است بلكه بايد بعد ، حج نذرى را به جا بياورد مگر آن كه قصد امر فعلى را نمايد و خصوصيّت را از باب اعتقاد قصد نمايد .
نذر حجِّ پياده و تخلَّف يا عجز از آن 3 - اگر نذر نمايد كه پياده حج نمايد ، منعقد مىشود و واجب مىشود با قدرت اگر چه به سبب مقارنات در وقت عمل ، ركوبْ راجح شود با قطع نظر از نذر ، و لازم نيست متعلَّق نذر افضل باشد با خصوصيّاتش به قول مطلق .
و اگر نذر متعلَّقِ به حجِ در حال مشى بود ، پس با قرينهء معيّنه ، مبدأ ، متعيّن مىشود ، و گر نه اوّل آن ، اوّل افعال حج و آخر آن ، رمى جمرات است .
و در تعيين مبدأ ، قصد ناذرْ متَّبع است ، و با مجهوليّت آن بعد از زمانى براى خودش يا نائب او ، دور نيست عرف تعيين نمايد بلد ناذر را در بعض صور . و هم چنين [ است ] اگر بگويد : « أن أمشي إلى بيت الله حاجّا » و اگر بگويد : « أن أحجّ ماشياً » [ كه ] اوّل افعال حج ، مبدأ باشد .
و عبارات مختلفهء نذر از هر كدام ، گاهى مفهوم عرفى آن ، تعيين مبدأ خاصى مىنمايد و هم چنين در منتهى . و با عدم تعيين ، عمل به آن چه مذكور شد مىشود ، و اكتفاء به متيقّن در صورت عدم اماره بر ازيد ، خالى از وجه نيست .
و اگر ناذرِ مشى در مواضع عبور با كشتى در اوقات قليله باشد ، پس با تمكَّن از طريقِ مشى ، متعيّن است اختيار آن ؛ و با اضطرار به ركوب سفينه ، پس ظاهرْ نذرِ مشى در غير آن مواضع است ، و احوط با اتفاقى شدن عبور با كشتى و حرجى نبودن قيام در كشتى به واسطهء قلَّت وقت آن ، اختيار قيام است .
اگر نذر حج در حال مشى كرد ، پس در مقام وفاءْ ركوب نمود با تمكَّن از مشى و با تعمّد

168