و اسر و قتل مسلمين و تسخير جميع بلاد اسلام آمده‌اند شرعا واجب شد ، ثواب مجاهدين و مقاتلين در اين قتال با ثواب مجاهدين بين يدى الامام تفاوتى دارد يا نه ؟ و كسى كه با نيت قربت در اين دعوى كشته شود او را " شهيد " مىتوان گفت يا نه ؟ و آيات و احاديث كه در فضايل و ثواب جهاد نازل و وارد است بر اين هم شامل است يا نه ؟ و آيا عموم اوامر وارده از شارع در باب جهاد بر اين قسم هم تعلق گرفته است يا نه ؟ و آيا اين مدافعه و مجاهده بر عبد و مرئه لازم است يا نه ؟
جواب : شكى نيست در اينكه بر كسى كه قتال مىكند با اين جماعت ( در صورتى كه مقصود ايشان تغيير احكام اسلام و تبديل دين خداست يا مقصود ايشان قتل و غارت ونهب مسلمين است ) صادق است بر او كه قتال مىكند في سبيل الله . هر گاه نيت او خالص باشد از براى خدا و حفظ دين خدا و حفظ مسلمين از براى خدا ، پس هر حديثى كه دلالت مىكند بر فضيلت قتال در راه خدا ، دلالت مىكند بر فضيلت اين قتال خاص . چنان كه روايت شده به سند معتبر از حضرت صادق ( ع ) : " قال : قال رسول الله ( ص ) : ان جبرئيل اخبرنى بامر قرت به عينى وفرح به قلبى . قال : يا محمد من غزا من امتك في سبيل الله فاصا به قطرة من السماء اوصداع كتب الله ( 1 ) له شهادة " . و در مضمون همين است ، روايت معتبر ديگر و همچنين چندين خبر معتبر ديگر هست در عموم فضيلت از براى مقاتله في سبيل الله . و در حديث معتبر ديگر از حضرت صادق ( ع ) روايت شده : " قال : قال رسول الله ( ص ) : وفوق كل ذى بر بر حتى يقتل في سبيل الله فاذا قتل في سبيل الله فليس فوقه بر " ( 2 ) .
و در روايت ديگر ، باز همين مضمون و در آخر آن اين است كه : " وفوق كل ذى عقوق عقوق حتى يقتل احد والديه فاذا قتل احد والديه فليس فوقه ( 3 ) عقوق " . كه از اين روايتها بر مىآيد كه فعل نيكى بالاتر از كشته شدن در راه خدا نيست ، پس بايد فرقى ما بين حضور امام وعدم آن نباشد . و اگر بگويى چه مىشود كه در اين جنس عمل

1 : وسائل : ج 11 ، ص 6 ، ابواب جهاد العدد باب 1 ح 4 2 و 3 : همان مرجع ، ح 21

378