كه اجمال در مخصص حاصل شود و با وجود اجمال ، عام از حجيت خود ساقط مىشود در قدر اجمال ، پس تكيه به عموم جواز عدول نمىتوان كرد ، با وجود اينكه مىگوييم كه در اينجا هر چند جازم به احدهما هست ، و لكن شكى ندارد كه اگر عدول به غيرهما كند از احدهما به غيرهما كرده به خلاف صورت تردد ما بين احدهما ، كه در اينجا هر گاه اختيار احدهما كند جزم به عدول از احدهما به آن ديگر نيست ، زيرا كه گاه هست كه همان سوره از احدهما را كه قصد كرده بود ، باز همان را بخواند .
پس اين دو سوره در اينجا به منزله جميع سور است ، در جايى كه متردد باشد ميان همه سوره‌هاى قرآن ، زيرا كه در اينجا هم مىگوييم كه جايز بود از براى او كه يكى از اين دو سوره بخواند و بسم الله گفت و معلوم نيست به قصد كدام گفته ، همچنانكه در آنجا جايز بود كه هر يك از سور قرآنى بخواند و بسم الله گفت و معلوم نبود كه كدام را قصد كرده ، پس چنان كه در آنجا جايز است تجديد به قصد هر سوره‌اى به مجرد احتمال عدم قصد يكى از سوره‌ها در اينجا هم جايز است تجديد بسم الله و خواندن احدهما ، چون علم ندارد كه همين را كه حالا مىخواند غير آن بود كه قصد كرده بود ، زيرا آنچه جايز نيست عدول از احدهماست به غير آن جزما ، است و در اينجا معلوم نيست عدول ، بلكه محتمل است همان سوره كه قصد كرده بود ، همان را الحال اختيار كرده .
< / السؤال = 2740 > < / السؤال = 2736 > < / السؤال = 2735 > < السؤال = 4104 > 301 - سؤال : زيد ، عالم است به اينكه هر گاه در بلدى سى روز مترددا بماند بعد از آن بايد نماز را تمام كند ، و دو ماه اتفاق افتاده كه مترددا در بلدى مانده و نماز را در اين مدت دو ماه قصر كرده و ملتفت بر اين مطلب نشده كه بايد تمام كند ، يعنى علم به مسئله داشته و علم هم داشته كه دو ماه مانده و از مسئله ذهول داشته ، الحال التفات به هم رسانيده ، آيا قضاى نمازهاى بعد از سى روز ، بر او واجب است يا نه ؟
جواب : بلى واجب است قضاى نمازهاى بعد از سى روز و همچنين است هر گاه قصد اقامه ده روز بكند و فراموش كند و قصر كند كه واجب است اعاده در وقت و در خارج وقت . و اين مثل مسافر نيست كه هر گاه سهوا تمام كند بر او لازم است اعاده در وقت . و در خارج وقت بر او قضا نيست على الاظهر .

134