بلكه همين قدر كه بگويد چيزى پيدا كرده‌ام كافى است .
( مسأله 2586 ) اگر كسى چيزى را پيدا كند و ديگرى بگويد مال من است و نشانه‌هاى آن را بگويد ، در صورتى بايد به او بدهد كه اطمينان داشته باشد مال او است و لازم نيست نشانه‌هائى را كه بيشتر اوقات صاحب مال هم ملتفت آنها نيست بگويد .
( مسأله 2587 ) اگر قيمت چيزى كه پيدا كرده و نشانه دارد به يك درهم برسد چنانچه اعلان نكند و در مسجد ، يا جاى ديگرى كه محل اجتماع مردم است بگذارد و آن چيز از بين برود ، يا ديگرى آن را بردارد ، كسى كه آن را پيدا كرده ضامن است .
( مسأله 2588 ) هر گاه چيزى را پيدا كند كه اگر بماند فاسد مىشود مىتواند قيمت آن را تعيين كرده و خود پيدا شده را تملك و صرف نمايد و تا يك سال فحص از صاحب كند و اگر صاحب پيدا نشد بنابر احتياط مستحب قيمت تعيين شده را از طرف او صدقه كند .
( مسأله 2589 ) اگر چيزى را كه پيدا كرده موقع وضو گرفتن و نماز خواندن همراه او باشد ، در صورتى كه قصدش اين باشد كه صاحب آن را پيدا كند اشكال ندارد .
( مسأله 2590 ) اگر كفش او را ببرند و كفش ديگرى بجاى آن بگذارند ، چنانچه بداند كفشى كه مانده مال كسى است كه كفش او را برده و راضى است كه كفشش را عوض كفشى كه برده است بردارد ، مىتواند بجاى كفش خودش بردارد .
و هم چنين است اگر بداند كه كفش او را بطور ناحق و ظلم برده است ولى در اين فرض بايد قيمت آن از كفش خودش بيشتر نباشد ، و الا حكم مجهول المالك نسبت به زيادى قيمت جارى است ، و در غير اين دو صورت حكم مجهول المالك بر آن كفش جارى خواهد بود مگر آن كه بداند صاحب او از آن كفش اعراض كرده .
( مسأله 2591 ) اگر مالى كه در دست انسان است مجهول المالك ( صاحب آن نامعلوم ) باشد و گمشده بر آن مال صدق نكند ، لازم است صاحب آن را جستجو كند ،

453