يا ملك يا سرمايه‌اى دارد كه مىتواند مخارج سال خود را بگذراند فقير نيست . ( دوم ) مسكين و او كسى است كه از فقير سخت‌تر مىگذراند . ( سوم ) كسى كه از طرف امام عليه السلام يا نائب امام مأمور است كه زكات را جمع و نگهدارى نمايد ، و به حساب آن رسيدگى كند و آن را به امام يا نائب امام يا فقرا برساند . ( چهارم ) كافرهائى كه اگر زكات به آنان بدهند به دين اسلام مايل مىشوند يا در جنگ به مسلمانان كمك مىكنند .
( پنجم ) خريدارى بنده‌هائى كه در شدت مىباشند و آزاد كردن آنان . ( ششم ) بدهكارى كه نمىتواند قرض خود را بدهد . ( هفتم ) في سبيل الله ، يعنى كارهائى كه مىتوان با آنها قصد قربت نمود مثل ساختن مسجد ، و مدرسه‌اى كه علوم دينيه در آن خوانده مىشود ، و تنظيف شهر ، و اسفالت راهها و توسعه آنها و مانند اينها . ( هشتم ) ابن السبيل يعنى مسافرى كه در سفر درمانده شده و احكام اينها در مسائل آينده گفته خواهد شد .
( مسأله 1934 ) احتياط واجب آنست كه فقير و مسكين بيشتر از مخارج سال خود و عيالاتش را از زكات نگيرد و اگر مقدارى پول يا جنس دارد ، فقط به اندازه كسرى مخارج يك سالش زكات بگيرد .
( مسأله 1935 ) كسى كه مخارج سالش را داشته ، اگر مقدارى از آن را مصرف كند و بعد شك كند كه آنچه باقى مانده به اندازه مخارج يك سال او هست يا نه ، نمىتواند زكات بگيرد .
( مسأله 1936 ) صنعتگر يا مالك يا تاجرى كه در آمد او از مخارج سالش كمتر است ، مىتواند براى كسرى مخارجش زكات بگيرد ، و لازم نيست ابزار كار ، يا ملك ، يا سرمايه خود را به مصرف مخارج برساند .
( مسأله 1937 ) فقيرى كه خرج سال خود و عيالاتش را ندارد ، اگر خانه‌اى دارد كه ملك او است و در آن نشسته ، يا مال سوارى دارد چنانچه بدون اينها نتواند زندگى كند ، اگر چه براى حفظ آبرويش باشد ، مىتواند زكات بگيرد و همچنين است اثاث خانه ، و ظرف ، و لباس تابستانى و زمستانى و چيزهائى كه به آنها احتياج دارد ،

336