را به مجتهدى كه از او تقليد نمىكند بدهد بنابر احتياط واجب بايد از مجتهدى كه تقليد مىكند اجازه بگيرد و در صورتى به او اذن داده مىشود كه بداند آن مجتهد و مجتهدى كه از او تقليد مىكند ، سهم امام را به يك طور مصرف مىكنند .
( مسأله 1844 ) سيد يتيمى كه به او خمس مىدهند ، بايد فقير باشد ، ولى به سيدى كه در سفر درمانده شده ، اگر در وطنش فقير هم نباشد ، مىشود خمس داد .
( مسأله 1845 ) به سيدى كه در سفر درمانده شده ، اگر سفر او سفر معصيت باشد ، بنا بر احتياط واجب نبايد خمس بدهند .
( مسأله 1846 ) به سيدى كه عادل نيست مىشود خمس داد ولى به سيدى كه دوازده امامى نيست ، نبايد خمس بدهند .
( مسأله 1847 ) به سيدى كه معصيت كار است ، اگر خمس دادن كمك به معصيت او باشد نمىشود خمس داد . و بهتر آنست كه به سيدى هم كه آشكار معصيت مىكند ، اگر چه دادن خمس كمك به معصيت او نباشد ، خمس ندهد .
( مسأله 1848 ) اگر كسى بگويد سيدم نمىشود به او خمس داد ، مگر آن كه دو نفر عادل ، سيد بودن او را تصديق كنند ، يا در بين مردم بطورى معروف باشد كه انسان يقين يا اطمينان كند كه سيد است .
( مسأله 1849 ) به كسى كه در شهر خودش مشهور باشد سيد است ، اگر چه انسان به سيد بودن او يقين يا اطمينان نداشته باشد ، مىشود خمس داد .
( مسأله 1850 ) كسى كه زنش سيده است بنابر احتياط واجب نبايد به او خمس بدهد كه به مصرف مخارج خودش برساند ، ولى اگر مخارج ديگران بر آن زن واجب باشد ، و نتواند مخارج آنان را بدهد ، جائز است انسان خمس به آن زن بدهد كه به مصرف آنان برساند ، و همچنين است دادن خمس به او كه در نفقات غير واجبه‌اش صرف نمايد .
( مسأله 1851 ) اگر مخارج سيد يا سيده‌اى كه زن انسان نيست بر انسان واجب

320