را بخواند ، و بدون خواندن نماز احتياط ، نماز را از سر نگيرد ، و اگر پيش از انجام كارى كه نماز را باطل مىكند نماز را از سر بگيرد ، نماز دومش هم باطل است ، ولى اگر بعد از انجام كارى كه نماز را باطل مىكند ، مشغول نماز شود ، نماز دومش صحيح است .
( مسأله 1211 ) وقتى يكى از شكهاى باطل براى انسان پيش آيد ، و بداند كه اگر به حالت بعدى منتقل شود براى او يقين يا گمان پيدا مىشود ، جائز نيست با حالت شك نماز را ادامه دهد ، مثلا اگر در حال ايستادن شك كند كه يك ركعت خوانده يا بيشتر و بداند كه اگر به ركوع رود به يك طرف يقين يا گمان پيدا مىكند جائز نيست با اين حال ركوع كند .
( مسأله 1212 ) اگر اول ، گمانش به يك طرف بيشتر باشد ، بعد دو طرف در نظر او مساوى شود ، بايد بدستور شك عمل نمايد . و اگر اول دو طرف در نظر او مساوى باشد و به طرفى كه وظيفه او است بنا بگذارد ، بعد گمانش به طرف ديگر برود ، بايد همان طرف را بگيرد و نماز را تمام كند .
( مسأله 1213 ) كسى كه نمىداند گمانش به يك طرف بيشتر است يا هر دو طرف در نظر او مساويت بايد بدستور شك عمل كند .
( مسأله 1214 ) اگر بعد از نماز بداند كه در بين نماز حال ترديدى داشته ، كه مثلا دو ركعت خوانده يا سه ركعت ، و بنا را بر سه گذاشته ، ولى نداند كه گمانش به خواندن سه ركعت بوده ، يا هر دو طرف در نظر او مساوى بوده ، بايد نماز احتياط را بخواند .
( مسأله 1215 ) اگر موقعى كه تشهد مىخواند ، يا بعد از ايستادن شك كند كه دو سجده را بجا آورده يا نه ، و در همان موقع يكى از شكهائى كه اگر بعد از تمام شدن دو سجده اتفاق بيفتد صحيح مىباشد ، براى او پيش آيد ، مثلا شك كند كه دو ركعت خوانده يا سه ركعت ، چنانچه بدستور آن شك عمل كند نماز صحيح است .
( مسأله 1216 ) اگر پيش از آن كه مشغول تشهد شود ، يا پيش از ايستادن

217