است كه موجود محتاج به طعامى كه مجذوب و مدفوع است شايستهء عبادت نيست .
ب : اعتقاد به اين كه عيسى كلمه بود ، و كلمه خدا بود و آن كلمه كه خدا بود در اين جهان آمد و جسم شد ، و نان شد ، و با گوشت و خون پيروان خود متحد شد ، و نخستين معجزه اى كه از او سر زد ، آن بود كه آب را شراب كرد ، و كسى كه براى تكميل عقول آمده ، اعجاز او موجب مستى و زوال عقل شد ، آيا با كدام عقل و منطق سازگار است ؟ !
ج : از طرفى عيسى را خدا دانستند ، و از طرفى در كتاب دوم سموئيل باب يازدهم نسبت زنا با زن شوهردار به داوود پيغمبر دادند ، كه داوود با آن زن زنا كرد و زن از او آبستن شد ، سپس شوهر او را به جنگ فرستاد و به فرمانده ء سپاه نوشت كه شوهر آن زن را در مقدمهء جنگ سخت بگذاريد ، و از عقبش پس برويد ، تا زده شده بميرد ، و به اين وسيله زن او را به خانهء خود آورد ، و نسب عيسى را در انجيل متى باب اول به اين ازدواج رساندند ، و داوود پيغمبر و صاحب كتاب زبور را به چنين جنايتى متهم كردند .
هدايت قرآن بود كه خداوند عالم را از اين اوهام تنزيه ، و اعتقاد به عيسى بن مريم را از تفريط كسانى كه او را فرزند زنا دانستند ، و افراط كسانى كه او را فرزند خدا دانستند تقديس كرد ، و فرمود : ( واذكر في الكتب مريم إذ انتبذت من أهلها مكانا شرقيا ) ( 1 ) ، تا آن جا كه فرمود : ( قال إنى عبد الله ءاتنى الكتب وجعلنى نبيا ) ( 2 ) و قداست داوود را به آن جا رساند كه فرمود : ( يداود إنا جعلنك خليفة في الارض ) ( 3 ) و به پيغمبر خاتم فرمود : ( إصبر على ما يقولون واذكر عبدنا داود ذا الايد إنه أواب ) . ( 4 )

1 . سوره ء مريم ، آيهء 16 ( و ياد كن در كتاب مريم را آنگاه كه مكانى دور از اهل خود در ناحيهء شرقى بر گرفت ) 2 . سوره ء مريم ، آيهء 30 ( گفت همانا من بنده ء خدا هستم داد مرا كتاب و قرار داد مرا پيغمبر ) 3 . سوره ء ص ، آيه 26 ( اى داوود همانا ما تو را در زمين خليفه قرار داديم ) 4 . سوره ء ص ، آيهء 17 ( صبر كن بر آنچه مى گويند و ياد كن بنده ء ما را داوود صاحب قدرت ، كه همانا او بسيار رجوع كننده به ما بود )

72