مسأله 1211 - وقتى يكى از شكهاى صحيح براى انسان پيش آيد - چنانچه گذشت - بنابر احتياط واجب فورا فكر كند ، و اگر چيزهايى كه به واسطهء آنها ممكن است يقين يا گمان به يك طرف شك پيدا شود از بين نمى رود ، چنانچه كمى فكر كردن را تأخير بيندازد اشكال ندارد ، مثلا اگر در سجده شك كند مى تواند تا بعد از سجده فكر كردن را تأخير بيندازد .
مسأله 1212 - اگر اول به يك طرف گمان داشته باشد ، بعد دو طرف در نظر او مساوى شود ، بايد به دستور شك عمل نمايد ، و اگر اول دو طرف در نظر او مساوى باشد و به طرفى كه وظيفهء اوست بنا بگذارد ، بعد گمانش به طرف ديگر برود ، بايد همان طرف را بگيرد و به وظيفه عمل نمايد .
مسأله 1213 - كسى كه نمى داند به يك طرف گمان دارد ، يا هر دو طرف در نظر او مساوى است ، بايد به دستور شك عمل كند ، و احتياط مستحب آن است كه اگر شك از شكوك صحيحه و مورد نماز احتياط است و گمانى كه احتمال مى دهد بر اكثر است ، نماز را بر طبق آن گمان تمام كند و نماز احتياط بخواند ، و اگر بر اقل است يا شك از شكوك صحيحه نيست ، بر طبق گمان نماز را تمام كند و اعاده نمايد .
مسأله 1214 - اگر بعد از نماز بداند كه در بين نماز حال ترديدى داشته ، كه مثلا دو ركعت خوانده يا سه ركعت و بنا را بر سه گذاشته ، ولى نداند كه گمانش به خواندن سه ركعت بوده يا هر دو طرف در نظر او مساوى بوده ، بايد نماز احتياط را بخواند .
مسأله 1215 - اگر موقعى كه تشهد مى خواند ، يا بعد از ايستادن شك كند كه دو سجده را به جا آورده يا نه ، و در همان موقع يكى از شكهايى كه اگر بعد از تمام شدن دو سجده اتفاق بيفتد صحيح مى باشد براى او پيش آيد - مثلا شك كند كه دو ركعت خوانده يا سه ركعت - چنانچه به دستور آن شك عمل كند ، نمازش صحيح است .
مسأله 1216 - اگر پيش از آن كه مشغول تشهد شود ، يا پيش از ايستادن - در ركعتى

423