نجس بودن آن جا نبوده ، وضوى او باطل است ، و اگر مى داند يا احتمال مى دهد كه ملتفت بوده وضوى او صحيح است ، و در هر صورت جايى را كه نجس بوده بايد آب بكشد .
مسأله 285 - اگر در صورت يا دستها بريدگى يا زخمى است كه خون آن بند نمى آيد و آب براى آن ضرر ندارد ، بايد بعد از شستن اجزاى سالم آن عضو با رعايت ترتيب - بر طبق آنچه كه در وضو مسألهء " 249 " گذشت - موضع زخم يا بريدگى را در آب كر يا جارى فرو برد و قدرى فشار دهد كه خون بند بيايد و دست خود را روى زخم يا بريدگى در زير آب از بالا به پايين به قصد شستن وضويى بكشد تا آب بر آن جارى شود ، و بعد بقيهء وضو را انجام دهد با مراعات اين كه مسح به آب كف دست واقع شود .
" شرط هفتم " آن كه وقت براى وضو و نماز كافى باشد .
مسأله 286 - هرگاه وقت به قدرى تنگ است كه اگر وضو بگيرد تمام نماز يا مقدارى از آن بعد از وقت خوانده مى شود ، بايد تيمم كند ، ولى اگر براى وضو و تيمم يك اندازه وقت لازم است بايد وضو بگيرد .
مسأله 287 - كسى كه در تنگى وقت نماز بايد تيمم كند ، اگر به قصد آن كه وضو مستحب است ، يا براى امر مستحبى كه وضو براى آن تشريع شده مثل خواندن قرآن وضو بگيرد ، صحيح است ، و اگر قصد كند براى خواندن آن نماز به نحوى كه اگر امر به نماز با وضو نباشد قصد وضو نداشته باشد ، آن وضو باطل است .
" شرط هشتم " آن كه به قصد قربت و با اخلاص وضو بگيرد ، و مراد از قصد قربت اين است كه عمل را به قصد آنچه كه آن را به خداوند متعال اضافه مى دهد ، مانند انجام فرمان خداوند و محبوبيت براى او انجام دهد .
مسأله 288 - لازم نيست نيت وضو را به زبان بگويد يا از قلب خود بگذراند ، بلكه اگر تمام افعال وضو را به داعى الهى به جا آورد ، كفايت مى كند .
" شرط نهم " آن كه وضو را به ترتيبى كه بيان شد به جا آورد ، يعنى اول صورت و بعد دست راست و بعد دست چپ را بشويد و بعد از آن سر و بعد پاها را مسح

240