احكام هبه " هبه عبارت است از تمليك عين مجانا - بدون اين كه در مقابل عين عوضى دريافت كند - و بخشيده شده بايد عين - اگر چه به نحو مشاع - باشد ، نه منفعت ، و چه در خارج باشد يا در ذمه ، در صورتى كه به غير كسى كه در ذمهء اوست ببخشد ، و اگر به كسى كه آن عين در ذمهء اوست ببخشد ، ذمهء مديون برئ مى شود ، و نمى تواند به آن چه بخشيده رجوع كند .
مسأله 2416 - در هبه ايجاب و قبول معتبر است ، چه به لفظ باشد - مثل آن كه بگويد : " اين كتاب را به تو بخشيدم " و كسى كه به او بخشيده شده بگويد : " قبول كردم " - يا به فعل باشد ، مثل آن كه كتاب را به قصد بخشش به طرف بدهد ، و او هم به قصد قبول بگيرد .
مسأله 2417 - معتبر است هبه كننده عاقل و بالغ و قاصد باشد ، و بر هبه اكراه نشده باشد ، و به واسطهء سفاهت و افلاس ممنوع از تصرف در مالش نباشد ، و مالك مالى باشد كه مى بخشد ، يا بر آن ولايت داشته باشد ، و اگر نه آن هبه فضولى است و صحت آن منوط به اجازه ء كسى است كه اجازه ء او معتبر است .
مسأله 2418 - در هبه قبض معتبر است ، پس اگر مالى را به كسى ببخشد ، تا به قبض او ندهد ، هبه محقق نمى شود ، و بايد كسى كه مال به او بخشيده شده ، به اذن هبه كننده قبض كند ، ولى اگر آن چه را بخشيده ، در تصرف كسى باشد كه به او بخشيده ، كفايت از قبض مى كند .
و قبض در غير منقول - مانند خانه و زمين - به اين است كه مانع از تصرف را بر طرف كند ، و مال را در استيلاى كسى كه به او بخشيده قرار دهد ، و در منقول به اين است كه به طرف بدهد ، و طرف هم از او بگيرد .
مسأله 2419 - اگر مالى را به كسى كه به حد بلوغ نرسيده يا به ديوانه ببخشد ، معتبر

651