عند الله و ما عند الناس روشن مى كند .
وجملهء " وكان ذلك الصانع حكيما " ووصف انبيا به " حكماء مؤدبين بالحكمة ، مبعوثين بها " مبين اين است كه علت فاعلى و علت غايى نبوت ، حكمت ، و حد وسط بين مبدأ ومنتها هم حكمت است ( يسبح لله ما في السموت و ما في الارض الملك القدوس العزيز الحكيم هو الذى بعث في الامين رسولا منهم يتلوا عليهم ءايته ويزكيهم ويعلمهم الكتب والحكمة وإن كانوا من قبل لفى ضلال مبين ) . ( 1 ) و مباحث گرانبهاى ديگرى در اشارات و لطايف كلام امام است كه به جهت رعايت اختصار از ذكر آنها صرف نظر مى شود .
و نيز امام هشتم ( عليه السلام ) در بحث نبوت فرمود : " فان قال : فلم وجب عليهم معرفة الرسل والإقرار بهم والاذعان لهم بالطاعة ؟ قيل : لانه لما لم يكن في خلقهم وقولهم و قواهم ما يكملون لمصالحهم وكان الصانع متعاليا عن ان يرى ، وكان ضعفهم وعجزهم عن ادراكه ظاهرا لم يكن بد من رسول بينه وبينهم معصوم يؤدى اليهم امره ونهيه و ادبه ويقفهم على ما يكون به احراز منافعهم ودفع مضارهم اذ لم يكن في خلقهم ما يعرفون به ما يحتاجون اليه من منافعهم ومضارهم " . ( 2 ) نبوت خاصه چون رسالت پيغمبر خاتم رسالتى است براى هر زمان و آن حضرت خاتم

1 . سوره ء جمعه ، آيهء 1 ، 2 ( تسبيح مى گويد براى خدا آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است ، خداوندى كه ملك است و قدوس و عزيز و حكيم ، اوست آن كسى كه برانگيخت در مردمى امى و بى سواد پيغمبرى از خودشان كه بر آنها آيات خدا را تلاوت كند ، و آنها را پاكيزه كند ، و به آنها كتاب و حكمت را بياموزد ، اگر چه قبل از آن در گمراهى آشكار بودند ) 2 . بحار الانوار ، جلد 6 ، صفحهء 59 ( امام در اين حديث در علت وجوب معرفت فرستادگان خدا و اقرار به آنان و اذعان به طاعت براى ايشان چنين فرمود : چون كه در خلقت خلق و قواى آنان وسيلهء رسيدن به مصالحشان نبود و آفريدگار آنان هم متعالى از اين بود كه ديده شود ، و ضعف و عجز آنان از ادراك خداوند ظاهر بود ، چاره اى نبود جز اين كه بين او و بين آنان رسول معصومى باشد كه امر و نهى و ادب خداوند متعال را به آنان برساند ، و آنان را بر آنچه به آن منافعشان احراز و مضارشان دفع مى شود واقف نمايد ، چون در آفرينششان وسيلهء معرفت منافعى كه مورد حاجت آنان است ، و آنچه به ضرر آنها است نبود )

61