" احكام صلح " مسأله 2188 - صلح آن است كه انسان با ديگرى سازش كند كه مقدارى مال يا منفعت مال خود را ملك او كند يا اباحه كند ، يا از طلب يا حق خود بگذرد كه او هم در عوض مقدارى از مال يا منفعت مال خود را به او واگذار يا اباحه نمايد ، يا از طلب يا حقى كه دارد بگذرد ، و صلح بر آنچه گذشت بدون آن كه در مقابل اصلا عوضى باشد محل اشكال است .
مسأله 2189 - در عقد صلح هر يك از دو طرف بايد عاقل و بالغ باشد ، و بايد قصد صلح داشته و كسى او را به ناحق اكراه نكرده باشد ، و اگر اكراه شدند و بعد راضى شدند صلح نافذ است ، و سفيه و ممنوع از تصرف از طرف حاكم شرع به واسطهء افلاس نباشد .
مسأله 2190 - لازم نيست صيغهء صلح به عربى خوانده شود ، بلكه با هر لفظى كه بفهماند با هم صلح و سازش كرده اند صحيح است ، و همچنين به معاطات ، بلكه به دادن از يك طرف و گرفتن از طرف ديگر به قصد صلح محقق مى شود .
مسأله 2191 - اگر كسى گوسفندهاى خود را به چوپان بدهد كه مثلا يك سال نگهدارى كند و از شير آن استفاده نمايد و مقدارى روغن بدهد ، چنانچه شير گوسفند را در مقابل زحمتهاى چوپان و روغنى كه از غير شير گوسفند به عمل آمده باشد صلح كند ، اشكال ندارد ، بلكه اگر گوسفند را يك ساله به چوپان اجاره دهد كه از شير آن استفاده كند و در عوض مقدار معينى روغن كه از غير شير گوسفند به عمل آمده باشد بدهد ، نيز اشكال ندارد .
مسأله 2192 - اگر كسى بخواهد طلب يا حق خود را به ديگرى صلح كند ، در

604