عدل براى اثبات عدل خداوند متعال ادلهء متعددى است كه قسمتى از آنها ذكر مى شود :
1 - هر انسانى هر چند به دين و آيينى مقيد نباشد ، به حسب فطرت خود ، حسن و خوبى عدل و زشتى و بدى ظلم را درك مى كند ، حتى اگر به ظالم نسبت ظلم بدهند ، از اين نسبت متنفر ، و اگر او را عادل بخوانند شاد و مسرور مى شود ، ستم كارى كه تحت تأثير شهوت و غضب ، تمام همتش رسيدن به هوسهاى نفسانى است ، اگر سر و كارش به محكمه بيفتد و قاضى به ملاحظهء زور وزر او حق صاحب حقى را كه خصم آن ظالم است پايمال كند و به نفع آن ستم كار حكم كند ، هر چند حكم قاضى موجب خشنودى اوست ، ولى عقل و فطرت وى زشتى حكم و پستى حاكم را مى يابد ، و بر عكس اگر قاضى تحت تأثير آن زور وزر قرار نگيرد ، و حق و عدالت را مراعات كند ، ستمگر از او ناراضى است ، ولى فطرت او شخص قاضى و قضاوت او را به ديده ء احترام و تحسين مىنگرد .
پس چگونه ممكن است خداوندى كه بدى ظلم و خوبى عدل را در فطرت انسان نهاده ، كه او را به زيور عدل آراسته و از آلودگى به ظلم وارسته كند ، و به مقتضاى ( إن الله يأمر بالعدل والاحسن ) ( 1 ) و ( قل أمر ربى بالقسط ) ( 2 ) و ( يداود إنا جعلنك خليفة في الارض فاحكم بين الناس بالحق ولاتتبع الهوى ) ( 3 )

1 . سوره ء نحل ، آيهء 90 ( همانا خداوند أمر مى كند به عدل و احسان ) 2 . سوره ء اعراف ، آيهء 29 ( بگو أمر كرده است پروردگار من به قسط ) 3 . سوره ء ص ، آيهء 26 ( اى داود ما تو را در زمين خليفه قرار داديم پس حكم كن بين مردمان به حق و پيروى مكن هوى را )

49