ج : حكومت سنت پيروى از سنت رسول به مقتضاى ادراك عقل است كه پيروى از معصوم لازم است ، و به مقتضاى حكم كتاب خداست كه ( و ما ءاتيكم الرسول فخذوه و ما نهيكم عنه فانتهوا ) . ( 1 ) و از سنت به حديثى اكتفا مى شود كه صحت آن مسلم ، و به فرمان خدا پذيرفتن آن واجب است ، و آن حديث را عامه و خاصه از رسول خدا ( صلى الله عليه وآله و سلم ) نقل كردند ، و به صدورش از آن حضرت اعتراف نمودند ، و اگر چه به طرق متعددى نقل شده ، ولى به يكى از طرق كه صحت آن ثابت است نقل مى شود ، و آن روايت زيد بن ارقم است : " قال : لما رجع رسول الله ( صلى الله عليه وآله و سلم ) من حجة الوداع ونزل غديرخم امر بدوحات فقممن ، فقال : كانى قد دعيت فاجبت ، انى قد تركت فيكم الثقلين احدهما اكبر من الاخر كتاب الله وعترتى فانظروا كيف تخلفونى فيهما ، فانهما لن يتفرقا حتى يردا على الحوض ، ثم قال ان الله عز وجل مولاى وانا مولى كل مؤمن ، ثم اخذ بيد على رضى الله عنه فقال من كنت مولاه فهذا وليه اللهم وال من والاه وعاد من عاداه ، و ذكر الحديث بطوله " . ( 2 ) و اهميت امامت امت در نظر آن حضرت به حدى بود كه نه تنها در بازگشت از حجة الوداع ، بلكه در مناسبتهاى مختلف حتى در مرض موت هم كه اصحاب در حجره اش جمع بودند به كتاب و عترت وصيت كرد ، در بعضى به عنوان " انى

1 . سوره ء حشر ، آيهء 7 ( و آنچه داد به شما پيغمبر پس بگيريد آن را ، و آنچه را نهى كرد شما را از آن پس پذيراى نهى باشيد ) 2 . المستدرك على الصحيحين ، جلد 3 ، صفحهء 109 ترجمهء حديث : زيد بن ارقم گفت : چون رسول خدا ( صلى الله عليه وآله و سلم ) از حجة الوداع برگشت و به غدير خم نازل شد ، امر كرد سايه بانهايى به پا داشتند ، پس گفت : گويا من دعوت شدم پس اجابت نمودم ، همانا من در شما دو چيز سنگين ( نفيس ) را وا گذاشتم ، كه يكى از آن دو از ديگرى بزرگتر است ، كتاب خدا و عترت خودم ، پس بنگريد چگونه پس از من با اين دو رفتار مى كنيد ، پس همانا اين دو از هم جدا نمى شوند تا بر من در حوض وارد شوند ، بعد گفت : همانا خداوند عز وجل مولاى من است و من مولاى هر مؤمنى هستم ، بعد دست على را گرفت پس گفت : هر كس كه من مولاى او هستم پس اين ولى اوست ، بار الها دوست بدار كسى را كه او را دوست دارد ، و دشمن بدار كسى را كه او را دشمن دارد . كمال الدين و تمام النعمة ، صفحهء 234 و 238 ، مناقب أمير المؤمنين ( عليه السلام ) ، صفحهء 436 ، المسترشد ، ابن جرير الطبري ، صفحهء 560 وكتب ديگر از خاصه .

109