( 2198 ) اگر وصيت كند كه بدهى او را بدهند و براى نماز وروزه او اجير بگيرند و كار مستحبى هم انجام دهند ، چنانچه وصيت نكرده باشد كه اينها را از ثلث بدهند ، بايد بدهى او را از اصل مال بدهند و اگر چيزى زياد آمد ، ثلث آن را به مصرف نماز و روزه و كارهاى مستحبى كه معين كرده برسانند ، و در صورتى كه ثلث كافى نباشد ، اگر ورثه اجازه بدهند بايد وصيت او عملى شود و اگر اجازه ندهند ، بايد نماز را از ثلث بدهند و اگر چيزى زياد آمد به مصرف كار مستحبى كه معين كرده برسانند .
( 2199 ) اگر كسى بگويد كه ميت وصيت كرده فلان مبلغ را به من بدهند ، چنانچه دو مرد عادل گفته او را تصديق كنند ، يا قسم بخورد و يك مرد عادل هم گفته او را تصديق نمايد ، يا يك مرد و دو زن عادل يا چهار زن عادل به گفته او شهادت دهند ، بايد مقدارى را كه مىگويد به او بدهند ، و اگر يك زن عادل شهادت دهد ، بايد يك چهارم چيزى را كه مطالبه مىكند به او بدهند . و اگر دو زن عادل شهادت دهند نصف آن را و اگر سه زن عادل شهادت دهند بايد سه چهارم آن را به او بدهند ، و نيز اگر دو مرد كافر ذمى كه در دين خود عادل باشند و مورد وثوق به راستگوئى و عدم خيانت باشند گفته او را تصديق كنند ، در صورتى كه ميت ناچار بوده است كه وصيت كند و مرد و زن عادلى هم در موقع وصيت نبوده ، بايد چيزى را كه مطالبه مىكند به او بدهند .
( 2200 ) اگر كسى بگويد من وصى ميتم كه مال او را به مصرفى برسانم ، يا ميت مرا قيم بچه هاى خود قرار داده ، در صورتى كه دو مرد عادل گفته او را تصديق نمايند ، حرف او را بايد قبول كرد ، و صورتهاى ديگر ، مثل شهادت يك مرد عادل با قسم خوردن يا شهادت چند زن با يك مرد عادل يا بدون آن ، مورد تأمل است .
( 2201 ) اگر وصيت كند چيزى به شخصى بدهند و آن شخص پيش از آن كه قبول يا رد كند بميرد ، تا وقتى ورثه او وصيت را رد نكرده اند ، مىتوانند آن را قبول نمايند ، ولى اين در صورتى است كه وصيت كننده از وصيت خود بر نگردد و اگر نه ورثه آن شخص حقى به آن چيز ندارند . و اگر آن شخص بعد از قبول فوت كرد ، مال

438