يا امانت را رد نمايد .
( 1851 ) اگر مال تلف شود و كوتاهى امانت گيرنده هم در حفظ امانت ثابت شود يا خودش اعتراف كند ، ولى در قيمت آن اختلاف شود ، قول امين كه منكر زيادى قيمت است ، مقدم مىشود .
( 1852 ) اگر صاحب مال ديوانه شود ، كسى كه امانت را قبول كرده بايد فورا امانت را به ولى او برساند و يا به ولى او خبر دهد ، و اگر بدون عذر شرعى مال را به ولى او ندهد و از خبر دادن هم كوتاهى كند و مال تلف شود ، بايد عوض آن را بدهد .
( 1853 ) اگر صاحب مال بميرد ، امانت دار بايد مال را به وراث او برساند . يا به وراث او خبر دهد ، و چنانچه مال را به وراث او ندهد و از خبر دادن هم كوتاهى كند و مال تلف شود ، ضامن است ، ولى اگر براى آن كه مىخواهد بفهمد كسى كه مىگويد من وارث ميت هستم ، راست مىگويد يا نه ، يا ميت وارث ديگرى دارد يا نه ، مال را ندهد و از خبر دادن هم خوددارى كند و مال تلف شود ، بنابر اقرب ضامن نيست .
( 1854 ) اگر صاحب مال بميرد و چند وارث داشته باشد ، كسى كه امانت را قبول كرده بايد مال را به همه ورثه بدهد ، يا به كسى بدهد كه همه آنان گرفتن مال را به او واگذار كرده اند ، پس اگر بدون اجازه ديگران تمام مال را به يكى از ورثه بدهد ، ضامن سهم ديگران است .
( 1855 ) اگر كسى كه امانت را قبول كرده بميرد ، يا ديوانه شود ، وارث يا ولى او بايد هر چه زودتر به صاحب مال اطلاع دهد ، يا امانت را به او برساند .
( 1856 ) اگر امانت دار نشانه هاى مرگ را در خود ببيند به طورى كه اطمينان به مرگ خود پيدا كند ، چنانچه ممكن است بايد امانت را به صاحب آن يا وكيل او برساند ، و اگر ممكن نيست بايد آن را به حاكم شرع ، و اگر آن هم نشد به مؤمنين عادل بدهد ، و چنانچه به حاكم شرع و مؤمنين عادل دسترسى ندارد ، در صورتى كه وارث او امين است و از امانت اطلاع دارد ، لازم نيست وصيت كند ، و اگر نه بايد وصيت كند و شاهد بگيرد و به وصى و شاهد ، اسم صاحب مال و جنس و خصوصيات مال و محل آن را بگويد .

371