يا علامات معتبر را ندارند ، در صورتى كه احتمال مىدهند دسترسى به چيزى پيدا كنند كه به واسطه آن علم و يا ظن به وقت پيدا مىكنند ، احتياط در تأخير نماز است . ولى اگر به خاطر تأخير ، خود به خود علم و يا ظن به وقت پيدا مىشود احتمال دارد همين قدر كه گمان به وقت پيدا كردند بتوانند نماز بخوانند ولى اگر عسر و حرج نباشد احتياط در تأخير نماز است .
( 627 ) اگر با ملاك هايى كه گفته شد داخل شدن وقت را احراز كند و مشغول نماز شود و در بين نماز بفهمد كه هنوز وقت داخل نشده ، نماز او باطل است ، مگر اين كه بتواند عدول كند به نماز نافله و يا نمازى كه از او قضا شده باشد ، و هم چنين است اگر بعد از نماز بفهمد كه تمام نماز را پيش از وقت خوانده ، ولى اگر در بين نماز بفهمد وقت داخل شده ، يا بعد از نماز بفهمد كه در بين نماز وقت داخل شده ، نماز او صحيح است .
( 628 ) اگر انسان نداند و يا فراموش كند كه بايد با يقين به داخل شدن وقت مشغول نماز شود ، چنانچه بعد از نماز بفهمد كه تمام نماز را در وقت خوانده ، نماز او صحيح است در صورتى كه موقع نماز قصد قربت داشته باشد .
( 629 ) اگر وقت نماز به قدرى تنگ است كه به سبب بجا آوردن بعضى از كارهاى مستحب نماز ، مقدارى از آن بعد از وقت خوانده مىشود ، بايد آن مستحب را بجا نياورد . مثلا اگر به سبب خواندن قنوت مقدارى از نماز بعد از وقت خوانده مىشود ، بايد قنوت نخواند .
( 630 ) كسى كه فقط به اندازه خواندن يك ركعت نماز وقت دارد ، بايد نماز را به نيت ادا بخواند .
( 631 ) كسى كه مسافر نيست ، اگر تا مغرب به اندازه خواندن پنج ركعت نماز وقت دارد ، بايد نماز ظهر و عصر هر دو را بخواند و اگر كمتر وقت دارد بايد فقط نماز عصر را بخواند و بعدا نماز ظهر را قضا كند ، و اگر تا نصف شب به اندازه خواندن پنج ركعت نماز وقت دارد ، بايد نماز مغرب و عشا را بخواند و اگر كمتر وقت دارد ، بايد فقط عشا را بخواند و بعدا بايد نماز مغرب را به قصد ما في الذمه بخواند .
( 632 ) كسى كه مسافر است اگر تا مغرب به اندازه خواندن سه ركعت نماز

126