وصيت وصيت آن است كه انسان سفارش كند بعد از مرگش براى او كارهايى انجام دهند ، يا بگويد بعد از مرگش چيزى از مال او ملك كسى باشد ، يا براى اولاد خود و كسانى كه اختيار آنان با او است قيم و سر پرست معين كند ، و كسى را كه به او وصيت مىكنند ، وصى مىگويند .
( 2162 ) پدر و جد پدرى كه بر اطفال ولايت دارند در صورتى كه يكى از آنها زنده است ، مىتواند وصيت كند كه سرپرستى اطفالش براى شخص ديگرى باشد ، و همين طور مىتواند وصيت كند كه شخص دوم نيز ، بعد از خود شخص سومى را به عنوان سرپرست اطفال انتخاب كند ، ولى اين حق براى مادر ثابت نيست ، بلكه قيم اطفال ولى شرعى آنها است .
( 2164 ) كسى كه مىخواهد وصيت كند ، بنابر اظهر مىتواند با اشاره اى كه مقصودش را بفهماند ، وصيت كند اگر چه لال هم نباشد .
( 2165 ) بنا بر اظهر انسان مىتواند وصيت خود را به وسيله نوشتن انجام دهد .
( 2166 ) وصيت به صرف كردن مالى در معصيت جايز نيست ، پس وصيتى كه مشتمل بر كمك ظالم در ظلمش و فاسق در فسقش است باطل مىباشد ، به شرط اين كه مقصود او منحصرا اين مصرف خاص بوده باشد ، و اگر نه اصل وصيت صحيح است ، ولى در راههاى خير مصرف مىگردد و هم چنين اگر مورد وصيت مشترك بين حلال و حرام باشد ، حمل بر حلال مىشود ، مگر آن كه بدانيم كه در وصيت قصد حرام نموده ، كه در اين صورت صحيح نيست ، و اگر وصيت به چيزى كرد كه استفاده از آن غالبا در حرام است ولى بدانيم كه مقصود او منفعت حلال بوده است

432