عاريه عاريه آن است كه انسان مال خود را به ديگرى بدهد كه از آن استفاده كند و در عوض ، چيزى هم از او نگيرد .
( 1859 ) در عاريه ، استفاده هايى جايز است كه عادتا و به حسب زمان و مكان مناسب آن چيز باشد و استفاده هايى غير از منافع ظاهره آن جايز نيست ، مگر اين كه بداند يا قرينه باشد كه مىتواند از همه منافع آن استفاده كند ، و اگر چيزى بود كه منافع متعددى داشت ، و قرينه اى هم بر منع بعضى از منافع وجود نداشت ، استفاده از تمام منافع آن ، جايز است .
( 1860 ) اگر از مقدارى كه در عاريه معين شده تعدى و تجاوز نمايد ، مثلا زيادتر از مقدارى كه مجاز بوده بر حيوان عاريه اى حمل كرد يا سوار بر آن شد ، يا زمين را زيادتر از مقدارى كه اجازه داشت زراعت كرد ، پس اجرت استفاده هاى زيادتر از آن مقدار را ضامن است ، و اگر آن را براى استفاده معينى عاريه كرده ولى استفاده ديگرى از آن نموده پس اجرت تمام آن را ضامن است ، و اگر آن مال تلف شود عين آن را هم ضامن است .
( 1861 ) لازم نيست در عاريه صيغه بخوانند ، و اگر مثلا لباس را به قصد عاريه به كسى بدهد و او به همين قصد بگيرد ، عاريه صحيح است .
( 1862 ) عاريه دادن چيز غصبى و چيزى كه مال انسان است ولى منفعت آن را به ديگران واگذار كرده ، مثلا آن را اجاره داده ، در صورتى صحيح است كه مالك چيز غصبى يا كسى كه آن چيز را اجاره كرده ، بگويد ، به عاريه دادن راضى هستم .
( 1863 ) چيزى را كه منفعتش مال انسان است مثلا آن را اجاره كرده مىتواند

373