وديعه ( امانت ) اگر انسان مال خود را به كسى بدهد و بگويد نزد تو امانت باشد ، و او هم قبول كند ، يا بدون اين كه حرفى بزنند صاحب مال بفهماند كه مال را براى نگهدارى به او مىدهد و او هم به قصد نگهدارى كردن بگيرد ، بايد به احكام وديعه و امانت دارى كه بعدا گفته مىشود عمل نمايد .
( 1835 ) امانت دار و امانت گذار ، بايد هر دو بالغ و عاقل باشند ، پس اگر مالى را پيش بچه يا ديوانه امانت بگذارند ، يا ديوانه و بچه مالى را پيش كسى امانت بگذارند ، صحيح نيست .
( 1836 ) اگر كسى را در قبول و نگهدارى امانت مجبور كنند حكم امانت بر او مترتب نمىشود ، مگر اين كه بعد از بر طرف شدن اجبار ، به آن راضى شود ( 1837 ) اگر از بچه يا ديوانه چيزى را به طور امانت قبول كند ، بايد آن را به صاحبش بدهد و اگر آن چيز ، مال خود بچه يا ديوانه است ، بايد به ولى او برساند و چنانچه مال تلف شود ، بايد عوض آن را بدهد ، ولى اگر براى اين كه مال از بين نرود آن را از بچه گرفته ، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى نكرده باشد ، ضامن نيست .
( 1838 ) اگر انسان به صاحب مال بفهماند كه براى نگهدارى مال او حاضر نيست ، چنانچه او مال را بگذارد و برود ، و اين شخص هم مال را بر ندارد و آن مال تلف شود ، كسى كه امانت را قبول نكرده ضامن نيست ، ولى احتياط مستحب آن است كه اگر ممكن باشد آن را نگهدارى نمايد .
( 1839 ) امانت گذار هر وقت بخواهد مىتواند امانت را پس بگيرد و هم چنين امانتدار ، هر وقت بخواهد مىتواند امانت را به صاحبش برگرداند ، و اگر مالك

368