" مصرف خمس " ( 1446 ) خمس را بايد دو قسمت كنند ، يك قسمت آن سهم سادات است كه بنا بر احتياط واجب بايد با اذن مجتهد جامع الشرايط به سيد فقير ، يا سيد يتيم ، يا به سيدى كه در سفر درمانده شده بدهند و نصف ديگر آن سهم امام ( عليه السلام ) است كه در اين زمان بايد به مجتهد جامع الشرايط بدهند ، و در صورت عدم مطالبه مجتهد ، به مصرفى كه او اجازه مىدهد برسانند ، ولى اگر انسان بخواهد سهم امام ( عليه السلام ) را به مجتهدى كه از او تقليد نمىكند بدهد ، در صورتى به او اذن داده مىشود كه بداند آن مجتهد و مجتهدى كه از او تقليد مىكند ، سهم امام ( عليه السلام ) را از نظر كميت و كيفيت به يك نحو مصرف مىكنند .
( 1447 ) كسى كه خمس مىدهد ، هنگام دادن خمس به مجتهد يا نماينده او يا در صورتى كه مجاز است ، هنگام رساندن خمس به موارد مصرف آن ، بايد قصد قربت نمايد ، يعنى خمس را به قصد انجام فرمان خداوند و براى نزديك شدن به او بدهد ، ولى اگر ديگرى را براى رساندن خمس وكيل كرده باشد ، همين كه وكيل قصد قربت كند كافى است .
( 1448 ) سيد يتيمى كه به او خمس مىدهند ، بايد فقير باشد ولى به سيدى كه در سفر درمانده شده ، اگر در وطنش فقير هم نباشد ، مىشود خمس داد .
( 1449 ) به سيدى كه در سفر درمانده شده ، اگر سفر او سفر معصيت باشد ، نبايد خمس بدهند .
( 1450 ) به سيدى كه عادل نيست مىشود خمس داد ولى به سيدى كه دوازده امامى نيست بنا بر اظهر نبايد خمس بدهند .
( 1451 ) به سيدى كه معصيت كار است ، اگر خمس دادن كمك به معصيت او باشد ، بنا بر احوط نمىشود خمس داد ، و به سيدى هم كه آشكارا معصيت مىكند ، اگر چه دادن خمس كمك به معصيت او نباشد ، بهتر اين است كه خمس ندهند .
( 1452 ) اگر كسى بگويد سيدم نمىشود به او خمس داد مگر آن كه دو نفر

283