موارد استثناء بدن و لباس نمازگزار ( 712 ) در چهار صورت كه تفصيل آنها بعدا گفته مىشود ، اگر بدن يا لباس نمازگزار نجس باشد ، نماز او صحيح است :
1 - به واسطه زخم يا جراحت يا دملى كه در بدن او است ، لباس يا بدنش به خون آلوده شده باشد .
2 - بدن يا لباس او به مقدار كمتر از درهم ، - كه تقريبا به اندازه بند سر انگشت سبابه ( انگشت شهادت ) مىشود - ، به خون آلوده باشد .
3 - ناچار باشد با بدن يا لباس نجس نماز بخواند .
4 - لباس هاى كوچك او مانند جوراب و عرقچين ، نجس باشد .
احكام اين چهار صورت به تفصيل در مسائل بعد گفته مىشود .
( 713 ) اگر در بدن يا لباس نمازگزار خون زخم يا جراحت يا دمل باشد ، چنانچه طورى است كه آب كشيدن بدن يا لباس يا عوض كردن لباس براى بيشتر مردم سخت است ، تا وقتى كه زخم يا جراحت يا دمل خوب نشده است ، مىتواند با آن خون نماز بخواند ، و اگر طورى است كه براى مردم آب كشيدن آن سخت نيست ، ولى براى شخص او سخت و مشكل است ، صحت نماز با اين لباس يا بدن خالى از وجه نيست ، و هم چنين است اگر چركى كه با خون بيرون آمده يا دوايى كه روى زخم گذاشته اند و نجس شده ، در بدن يا لباس او باشد .
( 714 ) اگر خون بريدگى و زخمى كه به زودى خوب مىشود و شستن آن آسان است ، در بدن يا لباس نمازگزار باشد ، نماز او باطل است .
( 715 ) اگر جايى از بدن يا لباس كه با زخم فاصله دارد ، به رطوبت زخم نجس شود ، جايز نيست با آن نماز بخواند . ولى مقدارى از بدن يا لباس كه معمولا به رطوبت زخم آلوده مىشود ، نماز خواندن با آن مانعى ندارد .
( 716 ) اگر از بواسيرى كه دانه هاى آن بيرون نباشد يا زخمى كه توى دهان و بينى و مانند اينها است ، خونى به بدن يا لباس برسد ، بنابر اظهر نمىتواند با آن نماز

142