احكام حواله دادن مسأله 2298 - اگر انسان طلبكار خود را حوال دهد كه طلبش را از ديگرى بگيرد و طلبكار و آن ديگرى قبول نمايند ، كسى كه به او حواله شده بدهكار مىشود ، و ديگر طلبكار نمىتواند از بدهكار اولى مطالبه نمايد .
مسأله 2299 - بدهكار و طلبكار و كسى كه به او حواله شده ، بايد مكلف و عاقل باشند و كسى آنان را مجبور نكرده باشد و نيز بايد سفيه نباشند ، يعنى مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف نكنند و هم چنين بايد محجور ( كسى كه حاكم شرع او را از تصرف در مالش ممنوع كرده ) نباشند ولى اگر حواله بر كسى كه مديون نيست داده شود در حواله دهنده و كسى كه به او حواله شده محجور نبودن شرط نيست .
مسأله 2300 - حواله در صورتى صحيح است كه كسى كه بر او حواله مىشود قبول نمايد اگر چه بدهكار باشد و همان جنس بدهى او را به او حواله دهند .
مسأله 2301 - موقعى كه انسان حواله مىدهد بايد بدهكار باشد ، پس اگر بخواهد از كسى قرض كند ، تا وقتى از او قرض نكرده نمىتواند او را به كسى حوال دهد كه آنچه را بعدا قرض مىدهد از آن كس بگيرد .
مسأله 2302 - حواله دهنده و طلبكار بايد مقدار حواله و جنس آن را بداند پس اگر مثلا ده من گندم و ده تومان پول به يك نفر بدهكار باشد و به او بگويد يكى از دو طلب خود را از فلانى بگير و آن را معين نكند ، حواله درست نيست .
مسأله 2303 - اگر بدهى واقعا معين باشد ولى بدهكار و طلبكار در موقع حواله دادن ، مقدار آن جنس آن را ندانند حواله صحيح است مثلا

456