تنگى وقت عذرى پيدا كند ، بايد قضا را بگيرد ، و براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد ، بلكه اگر موقعى كه عذر دارد تصميم داشته باشد كه بعد از بر طرف شدن عذر روزه هاى خود را قضا كند و پيش از آن كه قضا نمايد در تنگى وقت عذر پيدا كند ، بايد قضاى آن را بگيرد ، و احتياط واجب آن است كه براى هر روز هم يك مد غذا به فقير بدهد .
مسأله 1773 - اگر مرض انسان چند سال طول بكشد ، بعد از آن كه خوب شد اگر تا رمضان آينده به مقدار قضا وقت داشته باشد بايد قضاى رمضان آخر را بگيرد ، و براى هر روز از سالهاى پيش يك مد كه تقريبا ده سير است طعام به فقير بدهد .
مسأله 1774 - كسى كه بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد مىتواند كفاره چند روز را به يك فقير بدهد .
مسأله 1775 - اگر قضاى روزه رمضان را چند سال تأخير بيندازد ، بايد قضا را بگيرد ، و براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد .
مسأله 1776 - اگر روزه رمضان را عمدا نگيرد ، بايد قضاى آن را بجا آورد و براى هر روز دو ماه روزه بگيرد يا به شصت فقير طعام بدهد ، يا يك بنده آزاد كند ، و چنانچه تا رمضان آينده قضاى آن روزه را بجا نياورد براى هر روز نيز دادن يك مد طعام لازم است .
مسأله 1777 - اگر روزه رمضان را عمدا نگيرد ، و در روز كارى كه روزه را باطل مىكند مكرر انجام دهد مثلا چند مرتبه جماع كند بنابر احتياط واجب به همان اندازه كفاره لازم است .
مسأله 1778 - بعد از مرگ پدر ، پسر بزرگتر بايد قضاى نماز و روزه او را به تفصيلى كه در بحث نماز قضا گفته شد بجا آورد ، و بنابر احتياط واجب قضاى روزه مادر را نيز بجا آورد .

330