از جمله حقوقى كه بر اساس حق خداوند بر انسان مطرح مىشود حق قرآن و حق پيامبر اكرم ( ص ) و معصومين ( ع ) و نيز حق فرائض و واجبات مهم الهى مىباشد :
الف - حق قرآن : " قرآن " حق بزرگى بر مسلمانان دارد ، مطابق روايتى كه از حضرت امام جعفر صادق ( ع ) نقل شده آن حضرت فرموده اند : " قرآن عهد نامه اى است ميان خدا و مردم ، و سزاوار است كه مسلمان هر روز اين عهدنامه را مورد توجه قرار دهد و ( حد اقل ) پنجاه آيه از آن را قرائت نمايد " . بر اساس اين حق است كه مسلمانان نسبت به خواندن و فهميدن قرآن كريم و نيز عمل كردن به آن وظيفه سنگينى دارند ، وسهل انگارى آنان در انجام اين وظيفه چنانچه موجب سستى عقايد و بى توجهى به احكام الهى گردد حرام خواهد بود .
و بر حسب مضامين روايات ديگر درجات بهشت مطابق با مقدار خواندن ( و عمل كردن به ) قرآن خواهد بود . در كتاب شريف كافى آمده است كه پيامبر اكرم ( ص ) فرمودند : " همانا سزاوار ترين مردم به فروتنى و انجام نماز و روزه در نهان و عيان - بى گمان - حامل قرآن مىباشد " . آنگاه با صداى بلند فرمودند : " اى كسى كه قرآن را با خود دارى ! به واسطه قرآن راه تواضع و فروتنى را پيشه خود ساز تا خداوند تو را عزيز و سر بلند نمايد ، و مبادا قرآن را وسيله فخر و مباهات خود قرار دهى كه ذليل خواهى شد . . . به هر كس كه قرآن داده شود و خيال كند به كسى از مردم چيزى بهتر از آن داده شده ، همانا بزرگ شمرده آنچه را خداوند كوچك دانسته و كوچك شمرده آنچه را كه خداوند بزرگ دانسته است " .
ب - حق پيامبر اكرم ( ص ) و معصومين ( ع ) : " نبوت " و " امامت " دو نعمت بزرگ معنوى است كه خداوند بر بندگان خود منت نهاده وجهت ساختن انسان و رسيدن او به كمال انسانى قرار داده است . پيامبر اكرم ( ص ) و معصومين ( ع ) نقش عظيمى در استقرار خداپرستى و توحيد و عدالت و نشر فضائل انسانى و ارزشهاى الهى در جامعه داشته اند ، اگر آن بزرگواران نبودند يقينا جاهليت ريشه دار اجازه رشد فكرى و معنوى به بشريت نمىداد . آن حضرات هر كدام در مقطع حيات پر بركت خود پرچمدار هدايت و نمونه كامل انسانيت و الگوى فضيلت و كرامت و تعالى انسان در ابعاد عقيده و اخلاق و عمل و نيز الگوى هميشگى اسلام ومبين تعاليم حيات بخش قرآن بودند ، از طرفى ولايت آن حضرات شرط تحقق توحيد به عنوان " حصن " خداى متعال مىباشد . از اين رو آن

( 1 ) اصول كافى ، كتاب فضل القرآن ، باب " في قرائته " ، حديث 1 . ( 2 ) اصول كافى ، كتاب فضل القرآن ، باب " فضل حامل القرآن " ، حديث 5 .

617