احكام صلح ( مسأله 2152 ) صلح آنست كه انسان با ديگرى سازش كند كه مقداري از مال يا منفعت مال خود را ملك أو كند ، يا از طلب يا حق خود بگذرد كه أو هم در عوض مقداري از مال يا منفعت مال خود را به أو واگذار نمايد ، يا از طلب يا حقي كه دارد بگذرد . ولى اگر بدون آن كه عوض بگيرد مقداري از مال يا منفعت مال خود را به كسى واگذار كند يا از طلب يا حق خود بگذرد صلح بودن آن مورد اشكال است .
( مسأله 2153 ) كسى كه مالش را به ديگرى صلح مىكند ، بايد بالغ و عاقل و قصد صلح داشته ، و كسى أو را مجبور نكرده بأشد ، و بايد سفيه هم نباشد .
( مسأله 2154 ) لازم نيست صيغه صلح به عربي خوانده شود بلكه با هر لفظي يا فعلى كه بفهماند با هم صلح و سازش كرده اند صحيح است .
( مسأله 2155 ) اگر كسى گوسفندهاى خود را به چوپان بدهد كه مثلا يك سال نگهدارى كند و از شير آن استفاده نمايد و مقداري روغن بدهد ، چنانچه شير گوسفند را در مقابل زحمتهاى چوپان و آن روغن صلح كند صحيح است و هم چنين اگر گوسفند را يك سأله به چوپان اجاره دهد كه از شير آن استفاده كند و در عوض مقداري روغن بدهد صحيح است .
( مسأله 2156 ) اگر كسى بخواهد طلب يا حق خود را به ديگرى صلح كند در صورتي صحيح است كه أو قبول نمايد ، ولى اگر بخواهد از طلب يا حق خود بگذرد قبول كردن أو لازم نيست .
( مسأله 2157 ) اگر انسان مقدار بدهى خود را بداند و طلبكار أو نداند چنانچه طلبكار طلب خود را به كمتر از مقداري كه هست صلح كند مثلا پنجاه تومان طلبكار بأشد و طلب خود را به ده تومان صلح نمايد زيادى براى بدهكار حلال نيست . مگر آن كه مقدار بدهى خود را به أو بگويد و أو را راضى كند ، يا طورى بأشد كه اگر مقدار

365