بيندازد تا يقين يا اطمينان كند كه وقت داخل شده است .
( مسأله 741 ) اگر به يكى از راههاى گذشته براى انسان ثابت شود كه وقت نماز شده و مشغول نماز شود ، و در بين نماز بفهمد كه هنوز وقت داخل نشده ، نماز أو باطل است ، و هم چنين است اگر بعد از نماز بفهمد كه تمام نماز را پيش از وقت خوانده ، و اگر در بين نماز بفهمد وقت داخل شده بنابر احتياط نماز را تمام كند و بعد اعاده نمايد و هم چنين اگر بعد از نماز بفهمد كه در بين نماز وقت داخل شده بود بنابر احتياط نماز را اعاده نمايد .
( مسأله 742 ) اگر انسان ملتفت نباشد كه بايد با يقين به داخل شدن وقت ، مشغول نماز شود ، چنانچه بعد از نماز بفهمد كه تمام نماز را در وقت خوانده ، نماز أو صحيح است ، و اگر بفهمد نماز را پيش از وقت خوانده يا نفهمد كه در وقت خوانده يا پيش از وقت ، نمازش باطل است ، بلكه اگر بعد از نماز بفهمد كه در بين نماز وقت داخل شده است ، بايد دوباره آن نماز را بخواند .
( مسأله 743 ) اگر يقين كند وقت داخل شده و مشغول نماز شود ، و در بين نماز شك كند كه وقت داخل شده يا نه ، نماز أو باطل است ، و اگر در بين نماز يقين داشته بأشد كه وقت داخل شده ، و شك كند كه آنچه از نماز خوانده در وقت بوده يا نه بنابر احتياط نماز را اعاده كند .
( مسأله 744 ) اگر وقت نماز بقدرى تنگ است ، كه به واسطه بجا آوردن بعضي از كارهاى مستحب نماز ، مقداري از آن بعد از وقت خوانده مىشود بايد آن مستحب را بجا نياورد . مثلا اگر به واسطه خواندن قنوت مقداري از نماز بعد از وقت خوانده مىشود ، بايد قنوت را نخواند .
( مسأله 745 ) كسى كه به اندازه خواندن يك ركعت نماز وقت دارد ، بايد نماز را به نيت ادا بخواند ، ولى نبايد عمدا نماز را تا أين وقت تأخير بيندازد .
( مسأله 746 ) كسى كه مسافر نيست ، اگر تا غروب آفتاب به اندازه خواندن پنج ركعت نماز وقت دارد ، بايد نماز ظهر و عصر هر دو را بخواند ، و اگر كمتر وقت دارد

133