مسأله 1713 - اگر بواسطه مرضى روزه رمضان را نگيرد و بعد از رمضان مرض او بر طرف شود ولى عذر ديگرى پيدا كند كه نتواند تا رمضان بعد قضاى روزه را بگيرد .
بايد روزه‌هائى را كه نگرفته قضا نمايد و نيز اگر در ماه رمضان غير مرض عذر ديگرى داشته باشد و بعد از رمضان آن عذر بر طرف شود و تا رمضان سال بعد بواسطه مرض نتواند روزه بگيرد روزه‌هائى را كه نگرفته بايد قضا كند .
مسأله 1714 - اگر در ماه رمضان بواسطه عذرى روزه نگيرد و بعد از رمضان عذر او بر طرف شود و تا رمضان آينده عمدا قضاى روزه را نگيرد ، بايد روزه را قضا كند و براى هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها هم به فقير بدهد .
مسأله 1715 - اگر در قضاى روزه كوتاهى كند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا كند كه پيش از ماه مبارك نتواند قضا نمايد ، بايد قضا را بعد بگيرد و براى هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد ، هر چند موقعى كه عذر دارد ، تصميم داشته باشد كه بعد از بر طرف شدن عذر روزه‌هاى خود را قضا كند .
مسأله 1716 - اگر مرض انسان چند سال طول بكشد ، بعد از آن كه خوب شد بايد قضاى رمضان آخر را بگيرد و براى هر روز از سالهاى پيش يك مد گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد .
مسأله 1717 - كسى كه بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد ، مىتواند كفاره چند روز را به يك فقير بدهد .
مسأله 1718 - اگر قضاى روزه رمضان را چند سال تأخير بيندازد ، بايد قضا را بگيرد و براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد .
مسأله 1719 - اگر روزه رمضان را عمدا نگيرد ، بايد قضاى آن را بجا آورد و براى هر روز دو ماه روزه بگيرد ، يا به شصت فقير طعام بدهد ، يا يك بنده آزاد كند و چنانچه تا رمضان آينده قضاى آن روزه را بجا نياورد ، براى هر روز ، دادن يك مد بنابر احتياط لازم مىشود .

291