ولو اجمالا معلوم و اعلم بودن بعضى از بعض ديگر نيز معلوم باشد ، ولى شناختن شخص اعلم ميسر نباشد احوط ميسر نباشد احوط آنست كه شخص در همه مسائل ميان فتاواى آنان - چنانچه ممكن است - احتياط كند ( اگر چه در مسأله تفصيلى است كه مقام را گنجايش بيان آن نيست ) و در صورتى كه احتياط ممكن نباشد بايد عمل او مطابق فتواى كسى باشد كه احتمال اعلم بودن او بيش از ديگرى است و اگر احتمال اعلميت هر دو يكسان است مخير مىباشد .
( مسأله 5 ) : بدست آوردن فتوى يعنى دستور مجتهد چهار راه دارد :
( اول ) شنيدن از خود مجتهد ( دوم ) شنيدن از دو نفر عادل كه فتواى مجتهد را نقل كنند ( سوم ) شنيدن از كسى كه انسان بگفته او اطمينان دارد . ( چهارم ) ديدن در رساله مجتهد در صورتى كه انسان بدرستى آن رساله اطمينان داشته باشد .
( مسأله 6 ) : تا انسان يقين نكند كه فتواى مجتهد عوض شده است ، مىتواند به آنچه در رساله او نوشته شده عمل نمايد ، و اگر احتمال دهد كه فتواى او عوض شده جستجو لازم نيست .
( مسأله 7 ) : اگر مجتهد اعلم در مسأله‌اى فتوى دهد مقلد آن مجتهد يعنى كسى كه از او تقليد مىكند نمىتواند در آن مساله به فتواى مجتهد ديگر عمل كند ، ولى اگر فتوى ندهد و بفرمايد احتياط آنست كه فلان طور عمل شود ، مثلا بفرمايد احتياط آنست كه در ركعت اول و دوم نماز بعد از سوره حمد يك سوره تمام بخواند مقلد بايد يا به اين احتياط كه احتياط واجبش مىگويند عمل كند و يا به فتواى مجتهد ديگرى كه تقليدش جائز است عمل نمايد ، پس اگر او فقط سوره حمد را كافى بداند مىتواند سوره را ترك كند . و همچنين است اگر مجتهد اعلم بفرمايد مسأله محل تأمل يا محل اشكال است .
( مسأله 8 ) : اگر مجتهد اعلم بعد از آن كه در مسأله‌اى فتوى داده يا

7